Imieniny i inne szczęścia.

Dzisiejszy dzień sponsoruje literka " P " jak pośpiech :) Wczoraj mój mąż miał imieniny, ale nie był jeszcze w stanie przyjąć gości, więc teściowie przyjechali dzisiaj. Przygotowywałam wszystko na ostatnią chwilę, aż wstyd się przyznać. Ale zdążyłam.

Wcześniej byłam znowu na spacerze z córeczkami koleżanki i jakoś czas uciekł niepostrzeżenie. Małe już mnie poznają i dzisiaj tak się zaczęły chichrać na mój widok, aż miło, rozczulają mnie...

Dostałam od koleżanki bodziaka w sowy po jej córeczkach. Chyba będzie za mały na mojego Okrucha (2-4 miesiące), ale to nic. Kolejny sówkowy gadżet leży więc już w skrzynce i czeka :) Daje mi to tyle radości :) I tak mi dobrze, że potrafię się tym cieszyć...

Chcąc poczuć wiosnę ( a jest tak słonecznie i ciepło, że aż chce się żyć!), kupiłam żonkile w Biedronce i już zaczynają otwierać kielichy :)

 

Robiąc te zdjęcia przy okazji odkryłam, że przydałoby się umyć okna ( jedno ze zdjęć ukazało okrutną prawdę o tym, że jestem syfiarą i w związku z tym, zdjęcie nie ukaże się na tym blogu ;P), odkryłam też kolejne nowe życie w mojej doniczce! :)

A na imieniny mojego Skarba - standardowo- było Brownie, tym razem na ciepło z lodami. Okazuje się ono ulubionym ciastem męża. Aż miło mu robić, po każdym kęsie mnie chwalił ( i to przy teściach :D Mission impossible - complete!) 

 Daniem głównym była karkówka a'la schabowy z przepisu Gesslerowej ( pokazywała w ostatnim odcinku schabowe z karkówki marynowane w mleku, czosnku i cebuli). Będę nieskromna - ale wyszły genialnie. Były soczyste, delikatne, intensywne w smaku. Na pewno powtórzę to danie! Do tego zrobiłam sałatę ze śmietaną ( też na prośbę męża, który ją uwielbia) i kapustę czerwoną zasmażaną.

 Upiekłam do tego ziemniaczki :)

     

     Ostatecznie zapomniałam zrobić zdjęcie, jak już wszystko postawiłam na stole. To przez stres - ciągle jeszcze przy teściach jestem zestresowana. Dzisiaj jednak było inaczej jakoś. Ja jestem ostatnio jakaś inna. Radośniejsza. Spokojniejsza. Zdystansowana... Przez to nie przywiązuję tak dużej uwagi do różnych słów bliskich, nie oczekuję i nie potrzebuję już tak dużej dawki wzmocnienia. Myślę, że jest tak dlatego, że bardzo dużo dobra dostaję od Was - wirtualnie. Dla kogoś to mógłby być banał, albo ucieczka w nierealny świat - ja jednak myślę, że mój świat jest jak najbardziej realny - niektórych z Was przecież już znam w rzeczywistości. Wy jesteście realni. Dobrzy. Ciepli. Cierpliwi. Wspierający. To piękne, że zaczęłam prowadzić tego bloga, bo mogłam poznać wiele niezwykle poruszających historii, zobaczyć życie innych, zobaczyć, że świat to nie tylko cztery ściany mojego domu i cierpienia, które przeżywam. Kurczę, to nie tak, że tego nie wiedziałam... Ale teraz żyje mi się lepiej. Piszę od ponad roku. Nie zaszłam w ciążę. Moje szanse na ciążę nie zwiększyły się. Ale moje życie jest wspaniałe. Jest wspaniałe, bo widzę je właśnie takim. Bo mam wspaniałego  męża. Bo mam wspaniałą - niedoskonałą rodzinę, wspaniałych przyjaciół, wspaniałą grupę wsparcia właśnie tu, mam głowę pełną pomysłów i marzeń, energię do realizacji moich planów i nadzieję, o której już Wam pisałam... Wszystko w końcu będzie dobrze :) Już niedługo mała rączka otoczy mój palec... A ja zacałuję to moje Maleństwo od początku Jego malunich paluszków po końcówki włosków ( o ile będą)... często sobie to wyobrażam... i wiem jedno - na pewno zachowam się jak czubek. Jak mąż mi się oświadczał ( co oczywiście też wizualizowałam wyobrażając sobie Bóg wie co ;P), klęknął obok mnie, zapytał, czy zostanę Jego żoną... A ja w amoku klęknęłam obok, zalałam się łzami i zamiast odpowiedzi- spytałam - "Ale Kocie, czy Ty jesteś świadomy co robisz? Czy na pewno tego chcesz?" 

I tak klęczeliśmy, ja rycząc i wsłuchując się w przyspieszone bicie serca mojego już wówczas narzeczonego  i mój mąż ( który, choć może tak Go ukazuję, do romantyków nie należy). Aż ciszę przerwało stanowcze: "To jak? Tak czy nie?"

Jak było dalej to się domyślacie.

    Dziś przeglądaliśmy imiona dla dzieci. Coś czuję, że pójdą do zmiany... Nie dlatego, że przestały mi się podobać... Ale dlatego, że mąż ciągle nie był pewny tych już wybranych. W związku z tym mamy następujące imiona do wyboru:

*dziewczynka:  Anastazja, Amelia, Kornelia

*chłopiec: Leon, Staś, Franek, Konstanty (Kostek)

Wśród chłopięcych imion jest imię mojego taty... Rozczuliła mnie ta propozycja ( mój mąż ją "rzucił")... Załzawiły mi się oczy i już widziałam tego mojego Farfocla kochanego, jak wołam go TYM imieniem...

Padło również imię Tadzio, które mi absolutnie nie podchodzi ( znam kogoś o tym imieniu i niezbyt dobrze mi się kojarzy). Mój mąż natomiast odegrał scenkę pt. " Tadeusz zejdź na obiad". Udawał więc mnie wykrzykującą "Tadziuuuuuuuuuuuuuuuu obiaaaaaaaaaaad", "Tadeuuuuuuuusz zejdź na dół", "Taaaaaaaaaaaaaaaaaadeeeeekkkk jedzenie!!!". Piękna wizja. Co dzień wołam tak mojego męża. Może dla Niego to jest zabawne. Mnie to wkurza jak cholerka! I tak sobie pomyślałam - pięknie chce wychować swojego synusia ten mój przyszły tatuś... Już ja na to nie pozwolę :)