I jestem powalonym drzewem...

Jestem drzewem. Złamanym i poszarpanym. Dziś nie jestem w stanie oddychać. Duszę się. Myśli parują z mojej czaszki. Jest mi źle. Jestem zraniona, opuszczona, niezrozumiana, odtrącona, pokrzywdzona, oceniona niesprawiedliwie. Moja siostra urodziła. Ślicznego chłopca. A we mnie jest wulkan emocji...
Leżę w tym pieprzonym szpitalu - z jednej strony - nawiedzona Jehowa, z drugiej na dostawce pijaczka w delirce, która krzyczy w nocy, dopytuje, gdzie jest jej syn i o 3 w nocy pyta mnie, co do niej mówię - choć milczę.
NIE, nie zazdroszczę mojej siostrze, cieszę się, że wszystko poszło dobrze. Już kocham Jej synka, wiem, że będę Go kochać równie mocno jak Jej pierwszego synusia... Ale w mmsie ze zdjęciem małego widzę MOJE nienarodzone dziecko, SZCZĘŚCIE, którego mi nie dano poznać. Widzę  miesiące, lata mojej rozpaczliwej, ciężkiej, trudnej walki, które nie doprowadziły mnie nigdzie... NIGDZIE. (Co z tego, że jestem po kwalifikacji? Co z tego, że KIEDYŚ się doczekam? Nie pociesza mnie to. Teraz jestem tu...) Jestem w tym samym miejscu, z jeszcze bardziej poszarpanym sercem, z jeszcze bardziej ogołoconą duszą, z cierpieniem na ramieniu, z tęsknotą rozpalającą serce... Ze smutkiem, z którym nie umiem sobie poradzić.
Patrzę na zdjęcie Małego, a moje serce płonie - dosłownie. Czuję, że mnie pali. Żywym ogniem. Chce mi się krzyczeć, uciec, schować się przed światem, ukryć, zasnąć i nigdy, nigdy nie musieć już wstawać, bo nie mam na to siły. Oto moja ściana. Oto moja rozpacz. Tu się kończę. Nic mnie nie pocieszy. Nie umiem tak żyć. Nie mam sił żyć tak dłużej... 

Nie wierzę w to, że już niedługo to się skończy. To się nigdy nie skończy... 

Dziś moja mama wydzwaniała do mnie i opowiadała o tym, jaki mały jest cudowny, jaki ma nosek, jakie czółko... Czego ode mnie oczekuje? Że będę się cieszyć - "Matko, mogłabyś się ucieszyć" - powiedziała -" Ciesz się z małych rzeczy, ja się cieszę. Skoro tak się zachowujesz nie będę do Ciebie dzwonić."
Czy ktokolwiek pomyślał, z czym ja się muszę zmierzyć...? 

Mojemu mężowi też jest ciężko... Powiedział dzisiaj tylko jedno zdanie - "Nie płacz, nie wiem dlaczego tak jest". 

Znów zastanawiam się, ile jeszcze muszę znieść... Nie widzę celu w tym wszystkim, nie widzę sensu... Co zrobiłam źle, czym na to zasłużyłam...?  

Czy ja chcę się tak czuć??? NIE!!!!!!!!!!!!!!!! Czy nie jest mi wstyd za te uczucia? Jest. 

Ale mimo tej świadomości... tak właśnie się czuję...

Ale przysięgam nikt, nikt z mojej rodziny nawet przez chwilę dziś nie pomyślał o tym, przez co ja przechodzę. A nie pamiętam dnia, w którym czułabym się tak poszarpana jak dziś. Nawet w dniu, w którym poroniłam, choć byłam załamana, to byłam też pełna wiary. Chciałam mieć siłę walczyć o moje szczęście. Powtarzałam sobie w myślach, że będzie dobrze, dam radę, DAMY radę. Dziś straciłam wiarę. We wszystko. A przede wszystkim straciłam wiarę w siebie i w moich bliskich...