Dlaczego warto pokonać lęki i zawalczyć o dziecko?

Ok. 4-5 rano budzi mnie szelest kołdry. I coś jakby mlaskanie.
"No tak" - myślę - "Leo wpycha całą piąchę do buźki, bo od 9 godzin nic nie jadł".
Wstaję, ledwo żywa, ze świadomością jednak, że luksus 7 przespanych godzin nie jest dla wszystkich matek. Schodzę po schodach, wstawiam zagotowaną wodę, żeby się lekko podgrzała.
Rano trzeba przygotować 200ml mleka. Raz, dwa, trzy,cztery,pięć, sześć, siedem łyżeczek. Zakręcić, wstrząsnąć, sprawdzić, czy nie za ciepłe.
"Cholercia, znów rozsypałam mleko na blat".
Wracam do łóżka. Czeka już tam na mnie niezły duet. Mąż-tatuś zakrywa synkowi dłonią pół twarzy, a synuś usiłuje włożyć do buzi tatusiowy paluch. Serce mi mięknie. Kładę się obok, mały niczym wygłodniały zwierzaczek rzuca się na butlę, szura noskiem po smoku, zanim trafi wprost do buźki. Słyszę jak głośno łyka kolejne porcje. Chciałabym wziąć go na ręce i pokarmić, ale mi na to nie pozwala. Muszę więc nacieszyć się jego bliskością. Po chwili sen zaczyna mnie pokonywać i marzę, że mąż przytrzyma butlę. Dobry mąż, jakby słyszał moje myśli. Usypiam, ale sen mam lekki, słyszę, jak mąż odkłada synusia do łóżeczka. Mały szamocze się chwilkę, a potem usypia. Ok. 7 szelest kołdry się ponawia, pół godziny później idę z butlą do Małego, pije, śmieje się. Odbijamy, przebieramy się, kremujemy. Gdy rozbieram synka do zera zanosi się śmiechem. Uwielbia gilanie. Jestem tak spragniona jego radości, że gilam go dobre 3 minuty. Opamiętuję się zazwyczaj dopiero w momencie, gdy poczuję, że zostałam olana...ciepłym moczem.
Ubrani schodzimy na dół. Odkładam Kotka na matę z nadzieją, że da mi umyć zęby i zjeść śniadanie.
"uuuuuuu yyyyyyy aaaaaa iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii" - dochodzi do moich uszu od pierwszego momentu, w którym jego główka dotyka maty. W biegu zjadam kanapkę i zapominam o umyciu zębów. "Gadamy" ze sobą przez chwilę. Potem tańczymy i śpiewamy. Uczymy się nowych słów ( tak przynajmniej mi się wydaje). Ok. 9 z prędkością światła wrzucam małego do wózka i pędzę po kamieniach. Jeśli mamy dobry dzień Leoś usypia po 10 minutach, jeśli gorszy - ryczy przez 10 minut, ja intensywnie się pocę, nie wiem co robić, wybieram uliczki, w których nie ma ludzi, niczym wariatka namiętnie potrząsam grzechotką. W końcu mały usypia. Wracam do domu. Mały śpi w wózku na tarasie, a ja ogarniam dom. Myję zęby. Biorę leki. A potem mam chwilę, żeby usiąść do kompa. Trzeba odpisać na komentarze. Już zaczynam to robić. 1,2,3..."yyyyyy aaaaaa iiiii" - dochodzi zza otwartego balkonowego okna, a z wózka zaczyna wystawać moja kochana WIELKA stopa.
"Kto to się obudził? Kto tak nóżką fika? Kto z wózeczka zerka? Minkę ma psotnika" (wierszyk z karteczki, którą dostaliśmy z gratulacjami) - mówię do synusia. Uśmiecha się. Ale za chwilę zaczyna płakać.  Jest głodny. Biorę go na rączki. Niczym dzięcioł dziobie mi twarz, śliniąc mnie przy tym niemiłosiernie. Ręce mi mdleją. Zawsze były słabe. Rozlewam wodę, bo małego trzymam lewą ręką (jestem leworęczna), a wodę na mleko nalewam prawą. Pijemy, odbijamy. Bawimy się. Wygłupiamy.
Śmiejemy. Całujemy. Tulimy. Jest tak, jak sobie wymarzyłam. Jest cudownie, najlepiej. Patrzymy na siebie. Synek patrzy mi prosto w oczy. Ma 4,5 miesiąca, a potrafi tak leżeć nawet 5 minut. I jego oczy mówią wszystko. Mówią to, co zawsze chciałam usłyszeć.
"Kocham Cię syneczku, synuś, synalku, wiesz?" - pytam potrząsając go za pampersiaka.
Śmieje się w głos.
"Nie oddam, nie oddam nikomu" - całuję go za uszkiem. Lewym i prawym.
W zamian on obślinia mnie radośnie.
Jakiś czas później dzwoni mąż-tatuś, spytać ,czy u NAS wszystko ok.
Idziemy na spacer. Mały chce siedzieć. Ja mu nie pozwalam. Leży i cały czas usiłuje usiąść. Podnosi się dobre 2/3 drogi i opada. Wścieka się. Zaczyna ryczeć. Muszę go wyjąć z wózka. Znów się stresuję. Pocę się jak stary chłop. Czuję wzrok wszystkich sąsiadów. W końcu odkładam Go i wybieram najbardziej wyboistą drogę. Wtedy usypia. Śpi 2h, a ja w tym czasie przygotowuję ziemniaki. Wraca mąż. Mały się budzi. Je mleczko. Ja jem obiad. Mąż bawi się z synkiem. Nie mam czasu zachwycać się tym widokiem, bo mam tylko chwilkę, żeby pochłonąć ziemniaki, surówkę i kotleta. Potem zamiana.
Chłopaki idą na zakupy wózeczkiem. Ja idę coś porobić. Czasem coś uszyję, czasem coś skleję, czasem posprzątam.
Wracają. Bawimy się.Rozmawiamy. Mały siedzi w leżaczku, wkurza się, przekładam go na matę, śmieje się do pszczół przyczepionych na pałąku, próbuje je chwycić. Turla się po macie, muszę go co chwilę przekładać.
O 17 czasem ma drzemkę, ale wcześniej oczywiście jeszcze je.
17.30 pobudka. Ja czuję już zmęczenie. Chyba chciałabym już pójść spać. Mały ma teraz najbardziej aktywny czas, a mi opadają ręce. Czuję się jak szympans. Kładę małego na kocyk i jeździmy kocykiem po pokoju. Widzę, że mu się to podoba. Czytamy książeczkę. Robimy zdjęcia.
Codziennie o 19.30 kąpiemy małego. O 19.15 rozbieramy się i gilamy, i masujemy. Mały to uwielbia. Tak słodko się śmieje.
Kąpiel to też jego konik. Patrzy mi w oczy tak głęboko, jakby ode mnie zależało jego życie.
"Jestem tu synuś, jestem" - mówię.
Uśmiecha się do mnie łagodnie.
Potem mleczko i głaskanie po kochanej główce.
Uspokaja się, włączam monitoring oddechu, wędruję z nianią na dół, obserwuję go, jak rzuca się po łóżeczku, zaczyna płakać. Mi też się chce. Jestem już zmęczona. Bolą mnie plecy.
Mąż idzie do góry. Mały się nie uspokaja. Widzę na ekranie niani, jak wyciąga małego i kładzie do wózeczka. Już jest cicho, 10 minut później mały już śpi.
Jest 20.30. Nie mam na nic sił. Ledwo żyję.

I jestem niewyobrażalnie spełniona. 
I jestem niewyobrażalnie szczęśliwa. 

 

Dziękuję Julicie za piękne prezenciki i przepiękną karteczkę z życzeniami!