Pod powiekami.

     Kiedy zamykam oczy pod powiekami wciąż czai się ból. Wracają cienie przeszłości, tak bliskiej, wciąż tak niedalekiej... Nie zapomniałam cierpienia niepłodności, nie zapomniałam smaku tęsknoty za dzieckiem, nie zapomniałam, jak ciężko znosić poczucie bycia inną, gorszą...nawet jeśli jest się świadomym, że się gorszym nie jest. 

Nasze dziecko przyszło do nas tak niespodziewanie, zmieniło wszystko tak z dnia na dzień, intensywność zdarzeń nie pozwoliła nawet tego wszystkiego przemyśleć. Ja - tak bardzo wzruszająca się, płacząca wszędzie i zawsze - nie wypłakałam jeszcze tych wszystkich emocji i teraz powoli czuję, jak wzbiera we mnie ich ogrom.

Mój synek jest piękny. Piękniejszy od wszystkich innych synków i córeczek. Piękniejszy od moich marzeń, piękniejszy od wyobrażeń. Wiem, że każda mama czuje w taki sposób. Jestem więc najnormalniejszą mamą świata.

Jestem nią od 2 tygodni.

2 tygodnie. A dokładnie 15 dni znam mojego synka. 15 dni odkąd Go przytuliłam pierwszy raz... 

Nie umiem wyrazić słowami euforii, szaleństwa, fali miłości, która mnie zalała. Nie czuję się w najmniejszym stopniu gorsza od biologicznych matek, mam najwspanialszego synusia świata. KOCHAM GO. Nie zamieniłabym Go na żadnego innego... Jest idealny.

Bóg. Wciąż wraca do mnie to uczucie i wciąż jeszcze we mnie trwa... Tyle, że dziś zmienia swą barwę... Ty Boże słyszałeś moje prośby, Ty Boże kazałeś mu czekać, Ty Boże kazałeś czekać nam.

Miałeś swój cel. Dziś wiem, że Leoś jest naszym brakującym elementem. Tak po prostu. Tym fragmentem, bez którego moje życie wyciekało ze mnie... kapiąc powolnym strumieniem żalu,bólu, tęsknoty i rozczarowania.

Dziś Boże, chciałabym Cię przeprosić, podziękować i prosić o jeszcze jedno... chroń mojego synka od złego...

     Pod powiekami wciąż, jak łza, drży tamten czas. Powiem to, ten czas gorszy, najgorszy w moim życiu. Ta droga, która była bardziej wyboista, niż miałam siłę znieść. Ta droga, która była cięższa niż moje ramiona mogły unieść. Ta droga, która zaprowadziła mnie do SYNKA. 

I dlatego, gdy podnoszę powieki, otwieram oczy...i widzę moje szczęście - to wyśnione, wymarzone, wymodlone - to pragnę patrzeć, pragnę czuć, pragnę kochać jeszcze bardziej i nie chcę już zamykać oczu. I nie chcę już przesypiać nocy i dni. I nie chcę już pod powiekami szukać schronienia przed codziennością. Teraz chcę żyć. Mam po co, mam dla kogo. Znów jestem ciekawa i głodna jutra. A chwila, która trwa, to chwila, na którą czekałam całe życie. 

I nie ma w tych słowach zbędnego patosu.

I tak, tak... moje życie to film.

I niech słowa mojej ukochanej poetki przekażą wszystkim to, co czuję otwierając o 5 rano oczy i słysząc szelest kołdry budzącego się mojego szczęścia...

"Więc jesteś? 

Prosto z uchylonej jeszcze chwili? 

Sieć była jednooka, a ty przez to oko? 

Nie umiem się nadziwić, namilczeć się temu. 

Posłuchaj. jak mi prędko bije twoje serce."