Mój synku...mój mały...

...Ty jesteś doskonały....

Jesteśmy od czwartku we trójkę w domu. Nie pisałam, bo naprawdę, naprawdę nie mam czasu...ani... sił :P
Pewnie tego posta też będę pisać na raty, ale mam nadzieję, że uda mi się go wrzucić do wieczora :)
No to od początku.

W zeszły piątek - 20.06. - zapoznaliśmy się z dokumentami naszego Malucha. Nie obyło się bez informacji trudnych i trudniejszych. O tym się rzadko pisze na blogach, pozwólcie, że i jak zachowam te informacje dla siebie. Od początku wiedziałam, że to O N. Czułam to w środku. Czułam pewność i pragnienie pójścia dalej... Mąż też.  Ośrodek był już przygotowany na nasze "TAK" - był umówiony z pogotowiem opiekuńczym, w którym od urodzenia przebywał nasz Mały.
Mieliśmy 0,5h bezczynnego czekania przed sobą, aż nastąpi "godzina zero". Ja zwiedziłam w związku z tym kibelek ze 3 razy. A mąż bujał się, jakby miał chorobę sierocą. No i na zmianę śmialiśmy się i milczeliśmy.
Droga do pogotowia trwała kilka minut dosłownie, ale pomimo, że mąż prowadził auto i zawsze, ale to zawsze, świetnie orientuje się w przestrzeni, żadne z nas nie potrafiło tej drogi odtworzyć.
Weszliśmy do tymczasowego domu Małego (przerwa - właśnie Szkrabik się obudził, nakarmiłam Go, odbiłam, położyłam na chwilkę na matę edukacyjną, żeby nie ulał), dom bardzo ładny i czysty. Razem z naszym Miśkiem było 6 dzieci w różnym wieku ( jedno jeszcze poniżej roku, jedno poniżej 2 lat), ale wyszły na spacer, żebyśmy przeżyli naszą wielką chwilę jak najbardziej intymnie. Poznaliśmy się z opiekunką, coś do nas mówiła, ale nie mam pojęcia co. Ręce mi się pociły i kątem oka zerkałam na stojące pod oknem łóżeczko. Całe moje ciało zastygło.
"Mały teraz śpi, nie budźcie go, to potem będzie pogodniejszy" - powiedziała zastępcza ciocia.
Mnie zamurowało, myślałam, że wrosłam w krzesło, na którym siedziałam. Miałam wrażenie, że nie mogę ruszyć ani ręką, ani nogą, że zaraz przestanę też oddychać.
"Możecie go zobaczyć, podejdźcie do łóżeczka".
Jednak ciało działało. Zerwałam się równe nogi, mąż też (oczywiście teraz, gdy to piszę oczy zaczynają się szklić i dławi mnie w gardle). Podeszliśmy do łóżeczka...
Wtedy Go zobaczyłam. Mojego synka. S Y N K A. Aniołka. Piękniejszego od wszystkich innych dzieci (przerwa - na "kocham Cię", tulenie, pieszczoty, obślinienie, zmianę pozycji, zmianę miejsca, zabawę). Nie ściemniam. Nie projektuję. Jak Go zobaczyłam to serce mi ścisnęło się jak balonik, z którego uszło powietrze. Zaczęłam szlochać, strasznie głośno, nie mogłam się uspokoić. Mąż mnie przytulił. Nie mogłam nic powiedzieć. A mój mały, mój Synek, spał tak słodko, tak spokojnie oddychał... Wszystko stało się jasne, proste, zrozumiałe. I niech hejtują moje słowa hejterzy - magia tej chwili pozostanie we mnie na zawsze. Chwila, w której pierwszy raz zobaczyłam moje wybłagane, wytęsknione, wyczekane, wymodlone, najpiękniejsze i zupełnie moje...moje dziecko...
Szlochałam i szlochałam, aż zdałam sobie sprawę, że z tyłu, za nami, są ludzie - dyrektor Ośrodka i zastępcza ciocia.
"Udziela mi się" - doszły do mojego ucha słowa dyrka.
"Mi też" - odpowiedziała zastępcza ciocia.
Odeszliśmy od łóżeczka. Siedliśmy do stołu. Uspokoiłam się (właśnie mój synek szarpnął zabawkę, która zaczęła grać i ze zdziwienia otworzył buźkę, a w kąciku ust pojawił się ten najsłodszy uśmiech świata). Przeprosiłam współtowarzyszy za emocje ( wcale nie było mi wstyd ). 5 minut później, najpiękniejsze małe rączki świata zaczęły szarpać zawieszoną nad łóżeczkiem grzechotkę pszczołę. Tym razem nie czekaliśmy na pozwolenie. Podbiegliśmy do łóżeczka i spojrzały na mnie dwa najśmieszniejsze i najcudowniejsze oczka świata.
"Czeeeeeeeeśśśśćććć syneczku" - wyszeptałam - "Już jestem" (przynajmniej tak mi się wydaje, coś w tym guście powiedziałam) - wtedy mój synek sprzedał mi, wart miliona dolarów, najbardziej wyczekany, jedyny w swoim rodzaju, najsłodszy uśmiech świata. Potem spojrzał na swojego tatę i zrobił to samo. Jakby chciał powiedzieć - "No, nareszcie rodzice jesteście, czekałem".
Wzięłam Go na rączki. Zaczął ssać mi skórę nad obojczykiem. A mi przeszły ciarki. Po spaniu był głodny, więc Go nakarmiłam pierwszy raz. Później na ręce wziął Go mąż.
Mało do mnie docierało, ale jak na mnie i tak byłam ogarnięta, dzięki Ani - koleżance, którą poznałam przez tego bloga - miałam przygotowany zestaw pytań ( dziękuję Aniu :*). Niestety nie zapisywałam odpowiedzi :P Więc części zupełnie nie pamiętam. Dobrze, że zapisałam rytm dnia Bąbelka. Choć nie ukrywam, że nie do końca u nas ten rytm się potwierdza.
Po godzinnym spotkaniu musieliśmy wrócić do Ośrodka. Naprawdę nie pamiętam po co :P Coś ważnego to było... A potem z powrotem do naszego Synusia. Ciocia pozwoliła nam przyjeżdżać codziennie i przebywać z Małym od rana do wieczora. Już w piątek byliśmy pierwszy raz na spacerze. Przyjeżdżaliśmy codziennie i mały, wydawało się, że zaczyna nas kojarzyć. Do nas się uśmiechał, a przestawał reagować na znane mu otoczenie z taką radością jak wcześniej. W sobotę kapałam Go pierwszy raz i mogłam zobaczyć moje CUDO w całej okazałości. Jest małym zmarźlakiem, ma to po mnie. Co prawda w pogotowiu opiekuńczym było chłodno, u nas już tego nie dostrzegam, ale tam zawsze, gdy Go przebierałam, drżała mu dolna warga. Chyba Go to rozśmieszało, bo był zawsze przy tym bardzo uśmiechnięty.
W poniedziałek nie byliśmy u Malucha - za względu na to, że odległość naszego miejsca zamieszkania od pogotowia to przeszło 250km - musielismy wyjechać załatwić urzędowe sprawy związane z adopcją, a raczej powierzeniem pieczy. Konieczne okazało się odnowienie zaświadczeń o zarobkach i każdy z nas musiał jakoś załatwić sobie urlop. Ja napisałam wniosek o urlop wypoczynkowy, którego  nie wykorzystałam, bo podczas ferii leżałam w szpitalu lub ewentualny urlop bezpłatny. Mój dyrek bez problemu zgodził się na urlop wypoczynkowy, nawet mnie wyściskał ( mam wyrzuty sumienia za poprzednią wrzutę na jego temat...). Napisaliśmy wniosek o powierzenie pieczy i we wtorek o 4 rano wyruszyliśmy w stronę Słońca. Naszego, prywatnego Słoneczka :)
O 9.30 byliśmy w Biurze Podawczym, a o 10 już u Misiaczka. Płakać mi się chciało, jak Go zobaczyłam. Cały poniedziałek sprzątałam, robiłam zakupy, prałam, prałam i prałam, i nie spodziewałam się, że aż tak bardzo stęsknię się za synkiem. Mały nie cieszył się na nasz widok tak, jak wcześniej. Wydawał się nawet lekko obrażony. Ciocia zastępcza poinformowała nas, że dziś pierwszy raz od Jego urodzenia nie przespał całej nocy. Obudził się o 23 i zaczął żałośnie, i długo płakać. Nic nie mogło Go uspokoić. Przestał też jeść tak jak wcześniej. Synuś jest naprawdę dużym dzidziusiem, nosi ubranka na 6-9 miesięcy, a ma dopiero 4. Jadł dużo i szybko. gdy karmiłam Go pierwszy raz wytrąbił 150ml w 5 minut. Od poniedziałku karmienie trwało godzinę, mały rozglądał się, prężył, denerwował, pluł... Tak stał się bardzo, bardzo niespokojny.
We wtorek wzięliśmy Go na spacer naszym wózkiem. Wpadł w taką histerię, że nic nie mogło Go uspokoić. Musieliśmy się wrócić do domu. Wypił drugą porcję mleka. Usnął mi na rękach, włożyliśmy Go do wózka i pojechaliśmy na obiad ( nota bene prawie nic nie jedliśmy przez tydzień :P).  Spędziliśmy więc pierwszy pobyt w restauracji we troje. Mały oczywiście się obudził, bo miał wielgaśne kupsko (to też po mamie :P) , a restauracji kibelek wielkości schowka na miotły... Dobrze, że było gorąco to udało nam się znaleźć osłonięte od wiatru miejsce i przebrać Bąbla. Wydawało mi się wtedy, że to już największy hardcore mam za sobą :) :P
We wtorek i środę nie było decyzji sądu. Denerwowaliśmy się, bo chcieliśmy już wracać do domu, a i w pogotowiu zrobiło się nazbyt tłoczno i ciocia bardzo chciała, żeby nasz  synek zwolnił już niemowlęce łóżeczko  dla kolejnego niemowlaka...
W czwartek rano zadzwonili, że jest decyzja i że możemy się pakować. Łzy stanęły mi w oczach. Nie obyło się bez strachu i lęków ( taki nowy wymiar lęków, którego do tej pory nie znałam). Przed nami była dłuuuuuga droga. Zaopatrzeni więc w termos,podgrzewacz do butelek pod zapalniczkę samochodową, dwie butle z gorącą wodą ukryte w ubraniach, żeby zapobiec ochłodzeniu ruszyliśmy do domku (jest już 14, zaczynałam pisać posta o 8 :P). Moglibyśmy wykarmić tym mlekiem żłobek dzidziusiów. A nasz Synek...przespał całą podróż. Obudził się, gdy minęliśmy znak terenu zabudowanego w naszym mieście.
Pierwsze dni są ciężkie. Kłamałabym, gdybym powiedziała, że jest inaczej. Mały po przyjeździe był bardzo niespokojny. Nie chciał w ogóle jeść ( 5h nie jadł ), ciągle ulewał ( choć nic nie jadł ), darł się wniebogłosy, nie chciał spać. W pogotowiu usypiali Go zostawiając w łóżeczku, więc ostatecznie 21.30 zostawiłam Go i z oczami pełnymi łez siadłam na krześle obok łóżeczka, tak żebym ja Go widziała, a On mnie nie. Usnął w przeciągu pół godziny i spał do 6.30.  Dziś sytuacja się powtórzyła. Jest więc taka jak mówiła ciocia z pogotowia - mały przesypia całe noce. Aniołek.
W poniedziałek idziemy do lekarza, bo nie podoba mi się, że mały jest ciągle głodny. Ma 4,5miesiąca, a jeszcze nie ma wprowadzonych żadnych pokarmów poza mlekiem. Ja nie chcę go od razu stresować dodatkowo zmianą pożywienia, ale chyba muszę zacząć dodawać kleik ryżowy do mleka, bo potrafi zjeść 240ml co 2h i jeszcze krzyczy, że jest głodny ( a potem i tak ulewa), muszę robić śmieszne miny, żeby Go czymś zająć i żeby zapomniał o jedzeniu.  Do tego jest szczupły, ale bardzo długi. Może coś źle przyswaja...nie wiem...
Gdy byliśmy zarejestrować Małego do lekarza musieliśmy podać jego stare dane i wytłumaczyć sytuacje. Nie spodziewałam się tak miłego przyjęcia. Dostaliśmy z przychodni prezenty ( i to nawet 2) dla dzidziusiów i ich mam. Nie było też terminu na poniedziałek, ale dla "wyjątkowego dziecka jest wyjątkowe traktowanie" ( zacytowałam panie z przychodni).

Poza tym Myszka nasza jest pogodna. Lubi jak mu śpiewam, uwielbia się całować ( czyni to z tatusiem, mamusia się tylko tuli, bo boję się, że gdzieś we mnie jest jeszcze mononukleoza), przytulać, gilać i pieścić. Uwielbia kąpiele, przebieranie, czyszczenie noska Fridą Go fascynuje ( najchętniej zjadłby to urządzenie). Płacze najczęściej ze zmęczenia i głodu.No dobra - wtedy wyje ;P
Kocham Go. Naprawdę. Jestem tego pewna. Mąż oszalał na Jego punkcie i pomaga mi rewelacyjnie. Nie mogę się nadziwić...Nie mogę... że to już się stało... Powtarzam Małemu co chwilę, jak bardzo Go kocham, jak bardzo tęskniłam, jak bardzo, bardzo szukałam Go. Układam milion śpiewanych wymyślanek na poczekaniu :) Dziś na topie jest:

Mój synku, mój synku,
Ty jesteś świata Drobinką,
Drobinką najważniejszą,
Mamusinym powietrzem.

Mój synku, mój mały,
Ty jesteś doskonały,
Przeszukałam świat cały,
byś stał się mój, mój Mały! :)

i....(to z pokazywaniem)

Moje rączki, moje nózie,
moje oczka, moja buzia,
moje uszka i pępuszek,
to jest właśnie mój Maluszek.


Co mogę Wam powiedzieć więcej... Mam pełną rodzinę. Jestem zmęczona. Trochę przerażona. Jeszcze się do końca nie rozumiemy. Pewnie jeszcze nie raz z bezradności będę płakać. Pewnie jeszcze nie raz zwątpię w siebie jako matkę.
Jestem szczęśliwa. Mam wszystko.

To właśnie jest MIŁOŚĆ.