Cierpliwość i in vitro.

Gdyby można było kupować cierpliwość to zdecydowanie byłby to towar deficytowy. Mój dzisiejszy dzień cierpi na syndrom "przepraszamalejajużniemogęczekać". Zdecydowanie mam dość czekania.  Nie płaczę, nie złoszczę się ani nic z tych rzeczy, ale po prostu to wszystko stało się nieprawdziwe. Czasami zastanawiam się, czy to się kiedyś skończy, czy będę mogła mieć normalne plany, będę czuła, że coś wiem i mam na coś wpływ, bo teraz przecież nie wiem nic. Minęło 7 miesięcy od naszej pierwszej propozycji. Kurczę, trochę długo. Mogłoby się coś wydarzyć. 

Haloooo? Kochany Ośrodku słyszysz mnie? Czekam :)

W piątek odwiedzili nas goście i zostali do soboty :) W końcu nagadałam się trochę z moją A., no i ochrzciliśmy taras pierwszym grillem. Fajnie było. Dzięki ich uprzejmości i sile mięśni męża A.  (i sile mięśni mojego męża :P) białe meble, które odrestaurowałam rok temu, trafiły na właściwe miejsce (czyli do przyszłego pokoiku dziecięcego). Prezentują się tam o niebo lepiej niż w mojej szwalni, gdzie były do tej pory... Ale dotarło do mnie też, że wszystko już czeka. Pokój też...  Nie ma tam co prawda łóżeczka dziecięcego, ale wszystko jest takie...takie... jak sobie wymarzyłam i brakuje TEGO kogoś. Którego wymarzyłam najmocniej... Ehhh... 

Nie miałam jednak czasu rozkminiać tego zbyt długo, bo po zamianie mebli w pokojach zrobił się taki syfo-burdel, że nie dałam rady tego ogarnąć!

Wczoraj pojechaliśmy jeszcze nad morze do Sobieszewa, czułam się na tyle dobrze, że postanowiliśmy spróbować wyrwać się z domu. Wchodzimy na plażę, a tam...nasi sąsiedzi zza płotu. Umawialiśmy się na pogaduchy od pół roku i nigdy nie mogliśmy zgrać terminu. No i sam się zgrał. Było przyjemnie do momentu, aż nie nastało załamanie pogody. Pędziliśmy na złamanie karku do samochodu. Padało ostro. Podlało przynajmniej nasz ogródek (wczoraj przed tarasem wyrosły tuje :)) i świeżą trawkę. Wieczorem pojechaliśmy do teściów na grilla. O 21 wróciliśmy do domu.

Dziś też mieliśmy gości. Więc od 8 sprzątałam ( wiem, że jest niedziela, ale wczoraj, jak już pisałam, nie miałam już sił ogarnąć wszystkiego), upiekłam ciasto i przygotowałam obiad. Po budowie tarasu w całym domu był pył, więc było co sprzątać! O 11 przyjechali teściowie z ciocią męża, a o 13 odwiedziła mnie koleżanka, od której dostałam obrazek Matki Boskiej w szpitalu. Zjadłyśmy obiad i długo rozmawiałyśmy. Ona jest katechetką. Zaczęłyśmy rozmawiać o in vitro i trochę się nasza rozmowa zmiętoliła. Okazało się, że moje stanowisko bardzo nie podoba się mojej koleżance. To, że nie zdecydowaliśmy się na in vitro, a na adopcję jest moją świadomą decyzją. Decyzją mojego sumienia. Ale absolutnie nie jestem przeciwnikiem in vitro. Jedno z mojego rodzeństwa ma dziecko z in vitro. Wspaniałe, cudowne dziecko. Wiem, że dziś dostanę od niej maila na temat in vitro i tego, dlaczego kościół jest przeciwny. Już się boję. Nie chcę wchodzić w polemikę. Każdy ma prawo do swojego zdania. 

Sama nie zdecydowałam się na zabieg. Jeszcze nie. Nie wiem, co będzie później, za kilka lat. Czy nie zechcę wykorzystać wszystkich opcji? Nie wiem. Teraz czuję całą sobą, że woła mnie dziecko, które już na mnie czeka. Przeszłam to wszystko dla NIEGO. 

Ale szanuję decyzje innych. Podziwiam każdą. I tę o adopcji, i tę o adopcji prenatalnej, i tę o in vitro, i każdą inną, która prowadzi do zostania rodzicem. Nie chcę tego rozdrabniać na drobne. Nie z kimś, kto nigdy nie borykał się z niepłodnością i nie czuł przez lata rozdzierającego bólu, palącej tęsknoty, comiesięcznych porażek, upadków i trudności w podniesieniu się z nich, pełnego niezrozumienia żalu, niesprawiedliwości i rozpaczy... Ja rozumiem decyzje o in vitro. Ja rozumiem decyzje o adopcji. Rozumiem je dopiero teraz. Po latach walki z niepłodnością. Nie jestem przez to lepsza i nie twierdzę, że moje podejście jest dobre. Ja po prostu nikogo nie oceniam i nie jestem 100% pewna tego, że nigdy moje myślenie nie wejdzie na tory in vitro. Nie wiem jak będzie. 

Skąd mam wiedzieć, co przyniesie mi los?