Blizny.

Długo nie pisałam. Jak na mnie. Nie miałam czasu ani nastroju. Ale przede wszystkim czasu. W czwartek przyjechał tata z żoną i córką. Siedzieliśmy do nocy i rozmawialiśmy. Szarlotka zniknęła w całości, co chyba dobrze o niej świadczy ;) W piątek tata źle się czuł, pojechaliśmy do IKEI, ale szybciutko wróciliśmy. Chłopaki zostali w domu, a ja zabrałam dziewczyny na zakupy ( bo bardzo chciały). W sobotę rano odwieźliśmy rodzinę, a sami poszliśmy na pre-urodzinki naszego chrześniaka. Właściwe 4 urodziny są za tydzień, ale my nie możemy przyjechać w tym terminie. Tak więc nasz 4-latek będzie miał dwa torciki. Dla nas przygotowali w wersji mini :) Mały nie mógł się doczekać i musiał spróbować przed wszystkimi.

Junior mniejszy ma już miesiąc... Spotkanie z nim tym razem rozwaliło mnie totalnie. Chciało mi się płakać... Tęsknota za dzieckiem dopadła mnie ze zdwojoną siłą...

Patrzyłam na moją zmęczoną siostrę, słuchałam jej, starałam się być z nią... ale czułam taką pustkę...

Niepłodność to podstępna choroba. Zadaje rany, niektóre powierzchowne, inne głębokie... Ale po wszystkich zostają blizny. Moich blizn nie widać. Staram się je kamuflować, ale czasem...jak stare złamanie na zmianę pogody... po prostu zaczynają o sobie przypominać...
Patrzyłam na ich życie. Słuchałam ich rozmów. W tym wszystkim dominują DZIECI. I znów pojawiło się we mnie pytanie... dlaczego..? Dlaczego nie mogę tego przeżyć? Jak długo jeszcze przyjdzie mi czekać...? Czy moje dziecko będzie ze mną szczęśliwe? Czy czasem nie jestem zbyt egoistyczna? Czy nie za bardzo skupiam się na sobie...?
Moje blizny są jak tatuaże. Czynią mnie wyjątkową...oryginalną... ale czynią mnie też naznaczoną. Boję się, że to uczucie nie zniknie nigdy... Czy to zdrowe, że postrzegam macierzyństwo jako CUD? Kiedyś myślałam, że gdybym mogła zajść w ciążę i urodzić dziecko za odcięcie ręki - nie wahałabym się. Dziś nie oddałabym za to ręki. Ale dopadają mnie takie chwile, w których nienawidzę swojego ciała. W niedzielę dostałam okres. Może to przez hormony tak nędznie się czuję...
Dziś zadzwonił do mnie tata... Zaczął zwyczajną rozmowę, aż nagle mówi...
"Aluś, ja Cię proszę zdystansuj się. Zrób to dla mnie. Pamiętaj, że ja tu jestem i myślę o Tobie."
Początkowo nie wiedziałam, o co mu chodzi. Ale potem wytłumaczył mi, że o dziecko. Przeraziło go, że zrobiłam już tyle rzeczy dla dziecka, że napisałam bajkę, wydrukowałam album, że myślę o nim, jakby miało się pojawić na dniach, że czekam z takim utęsknieniem...
Gdy mi to mówił, łzy kapały mi po policzkach. On tego nie wie... przez telefon nie widać..
Poczułam się tak, jakbym była wariatką. Jakbym się oszukiwała, jakbym żyła nierealnie... Nie umiem tego wyrazić, ale było i dalej jest mi po części wstyd.
Wiem, że tata się martwi. Wiem, że chciałby, żebym cieszyła się z tego, co mam.
"Wiele ludzi chciałoby być w Twojej sytuacji, ciesz się życiem" - tak powiedział.
Nie chciał źle. Wręcz przeciwnie...Ale przez to, co powiedział, poczułam się bardzo samotna z uczuciami, które są we mnie.
Mam wrażenie, że jestem na sinusoidzie emocji. Góra - dół - góra -dół.... Wciąż i wciąż. Aż do porzygania. Nie wiem, jak dalej będzie... Wiem, że bywa różnie. Moja energia się wyczerpała. Obecnie potrzebuję odpoczynku. Mam nerwobóle. Bolą mnie plecy...
 Chcę się ukryć...schować... znów.
Czy zacznę z dumą pokazywać moje blizny, jako nieodłączną część mnie samej, coś co ukształtowało mnie i postawiło w tym właśnie momencie życia? Czy może dziecko, gdy pojawi się w moim życiu będzie jak najcudowniejszy krem, który usunie blizny z mojej duszy?