Opowiem Wam Jej historię...

     Nie będę zaczynać od "...dawno,dawno temu..." , bo nie było to tak dawno. Ok. 30 lat temu. Wtedy na świat przyszła mała dziewczynka. Maleńka, bo ważyła niewiele ponad dwa kilo. Dziewczynka od zawsze kochała świat i ludzi. Mieszkała w małym mieście, w którym niemal każdy zna się z każdym.  Zawsze była ambitna. Już jako mała dziewczynka lubiła i chciała wygrywać. W klasie miała najlepsze stopnie. Miała też przyjaciółkę, z którą tańczyła, śpiewała i jeździła na rowerze. W swoim bagażu doświadczeń Maleńka miała też kilka traumatycznych przejść. Rozwód rodziców, kilka innych przerażających przeżyć, o których smutno nawet pisać, a które zmieniły Maleńką w Małą. Mała skończyła szkołę podstawową i zakochała się pierwszy raz. To była wielka miłość. Ale Mała po 2 latach została porzucona i nie umiała pójść dalej. Wylewała co noc wodospady łez.. Mała zrozumiała, że czas ruszyć do przodu, co też uczyniła. Jeszcze kilka razy została odrzucona, sama też odrzucała. Mimo upływającego czasu - ciągle była Małą. Wyjechała na studia, tam poznała Jego. Mała czuła Jego siłę, ale opierała się jej. On nie dawał za wygraną. Po kilku latach Mała stała się Jego. Potem ciężko zachorowała. Chwilami czuła się znowu Maleńką. Znów się bała. Ale nie poddawała się. Od lat miała kilka marzeń. Wierzyła, że uda jej się je zrealizować... Priorytetowym marzeniem było to JEDNO. Chciała stworzyć z Nim rodzinę. Mieć trójkę Maleńkich. Zagrożeniem dla tych marzeń była choroba. Mała była pewna, że wygra z przeciwnościami losu. Przecież On był obok. Przy nim była silna. Musiało się udać... 

Czas płynął, a Mała coraz bardziej czuła się zmęczona gonitwą za marzeniami. Któregoś dnia, spoglądając w lustro nie zobaczyła już Małej. Mała zniknęła. A na jej miejsce pojawiła się jakaś smutna kobieta. Jeszcze dość młoda, ale nieznajoma. Nieznajoma rozgościła się w życiu Małej, zabierając całą Jej przestrzeń - stworzyła smutny, trudny świat, z którym nieustannie trzeba było walczyć, żeby w nim żyć. Nieznajoma nie chciała walczyć. Umiała chyba tylko płakać i żalić się. Świat wydawał jej się obcy, niesprawiedliwy, pusty. Każdego dnia budziła się i zasypiała z uczuciem klęski, wyobcowania, niezrozumienia. W jej ciemnym świecie nie było słońca, a wiatr zawsze przynosił tylko ciemne chmury. Nieznajoma nie dawała się oswoić. Jej ponurą naturę uzupełniała stanowczość i egoizm. Nieznajoma prawie zniszczyła wszystko to, co zbudowała Mała. Gdyby nie On... Gdyby nie On.... Nieznajoma nigdy by nie zniknęła. Ale On  niesamowicie tęsknił za Małą i bardzo chciał, żeby wróciła. On miał siłę walczyć. Któregoś dnia, nikt nie wie kiedy, tak jak odchodzi śnieg w słoneczny dzień - Nieznajoma odeszła.  Zniknęła. On z przerażeniem spostrzegł, że pomimo zniknięcia Nieznajomej...Mała nie wróciła. Tamtego dnia pojawiłam się ja. Nikt nie wie kiedy, tak jak pojawia się pierwszy wiosenny wiatr... Byłam jeszcze nie do końca ukształtowana. Wiedziałam jednak, że należę do Niego i że nasz świat nie może dłużej być taki ciemny. Któregoś dnia, gdy On chciał  mnie już bliżej poznać, zza czarnych jeszcze chmur wyszło słońce.

"Nie będę już Małą" - powiedziałam - " ale odnalazłam drogę do naszych Maleńkich".

Jemu ta droga się nie podobała. On chciał mieć Małą. Z powrotem. Nic więcej. Albo Maleńkie, z których wyrosną Małe. Takie same. 

Mijały dni, tygodnie, miesiące nawet. Słońce coraz cieplej i żwawiej przypominało o swoim istnieniu. Któregoś letniego dnia, On chwycił mnie za rękę, przytulił i powiedział, że mnie kocha. Tego dnia poszliśmy w stronę Maleńkich.

Później powiedziano nam, że Maleńcy nie będą mieć oczu Małej, ani Jego inteligencji. Nie będą mieć Jej włosów o kolorze pszenicy i Jego dłoni miękkich i pracowitych. Powiedziano nam, że mogą potrzebować więcej miłości, czasu i szans, by funkcjonować w tym świecie. Powiedziano, że choć Maleńcy żyją kilka tylko chwil, to ich historia jest dłuższa i smutniejsza niż historia Małej. Ostrzeżono nas, że być może nasi Maleńcy nie będą tacy jak Maleńcy w innych rodzinach. Że nam będzie trudniej. Straszono nas na każdym kroku. Nadal się nas straszy. Mówi, że nasi Maleńcy będą źli, bo inni odnalezieni Maleńcy byli. Że będą kradli, bili, zabijali. Że będą pili.

Czasem patrzę, jak inne rodziny, te w których nie ma chorób, podążają swoją drogą po Maleńkich. Ich nikt nie straszy. A przecież statystycznie co n-ta ciąża to ciąża obciążona jakąś chorobą, Ciężką. Nieuleczalną. Genetyczną. Psychiczną. Ich się nie straszy. Im przesyła się uśmiechy- mówiąc - będzie dobrze.

Wiemy, że może być różnie. Naprawdę wiemy. Baliśmy się. Nadal się boimy. Ale czujemy, że Maleńcy czekają, aż w końcu ich znajdziemy. I dlatego mimo strachu, chwilowych zwątpień, idziemy po Maleńkich. Tyle przecież już przeszliśmy, by ich odnaleźć i im pomóc. 

Idziemy więc... ja już nie Maleńka...nie Mała... i nie Nieznajoma i On...już też nie ten sam.

     Opowiedziałam Wam tę historię jako finał moich przemyśleń o płynących do mnie ostatnio, z naprawdę różnych stron, historii o nieudanych adopcjach. Nie dodam nic więcej, bo właśnie łzy zasłaniają mi ekran, a gile wiszą do pasa. Prześlę tylko jeszcze zdjęcie ramki - sówki, którą otrzymałam od blogowej koleżanki Balbiny-Maliny, z którą wczoraj pierwszy raz się spotkałam. Bardzo dziękuję. Ramka jest śliczna.