Miń!

Złe chwile, upadki, zniecierpliwienia, uważam, że są naturalne na naszej adopcyjnej drodze. Nie jest łatwo - i nikt kto tego nie przeżył - nie zrozumie. Widzę, że cały ten czas nauczył mnie być bardziej cierpliwą. Nie denerwuję się w poczekalni do lekarza, lepiej znoszę stanie w korkach, nie muszę, jak wcześniej, mieć wszystkiego od razu ( np. nowego modelu spodni, albo kiecki). Jestem trochę inna.
Czasem jednak nie starcza mi sił na walkę z własną tęsknotą i wtedy jest gorzej. Wtedy się żalę - najczęściej Wam. Wy słuchacie, wspieracie, motywujecie, podnosicie - za to dziękuję! To działa. Czasem bardziej, czasem mniej. Wszystko zależy, w jakim stadium smęcenia aktualnie się znajduję :) :P
Po powrocie do pracy jestem o wiele smutniejsza. Martwi mnie to. Czyżbym nie nadawała się już do tej pracy? Lubię pracę w szkole, lubię moich uczniów, lubię kolegów... ale atmosfera jest juz tak gęsta... Mnie na szczęście obecnie omija najgorsze, być może mam poszpitalną dyspensę...ale przeżywam razem z ludźmi to, co ich dotyka...
Wracałam dziś do domu w mega korku. W pewnej chwili moje myśli poszybowały w stronę TEGO telefonu, na który czekam... Zrobiło mi się smutno i nagle w radiu znów zaczęła lecieć Reni Jusis "Kiedyś cię znajdę". Pisałam już o tej piosence. Ona mnie prześladuje. Od jakiegoś czasu, gdy tylko zniecierpliwię się i wkurzę na to czekanie - w radiu płynie ten właśnie kawałek. A przecież to numer sprzed wielu lat :) Ach te znaki! :)
I tak sobie myślę... i tak przypominają mi się słowa poetki...zresztą mojej ulubionej...

"Cze­mu ty się, zła godzino,
z niepot­rzeb­nym mie­szasz lękiem?
Jes­teś - a więc mu­sisz minąć.
Mi­niesz - a więc to jest piękne."