"Nie wie nikt,co się może stać...Nie wie nikt, co się jutro zdarzy..."

Znów jadę Polskim Busem.  Wielogodzinna jazda zawsze działa na mnie wenotwórczo ;P Wracam od babci, jest już miesiąc po operacji. Blizna goi się świetnie, a wyniki hist-patu są rewelacyjne. Istnieją duże szanse, że po operacji temat raka został zamknięty.

Miałam kilka naprawdę trudnych emocjonalnie dni. Nie będę tego opisywać, bo nie chcę się rozkleić w towarzystwie pasażerów...  W każdym razie nie byłam w stanie zapisać nawet kilku słów.

W piątek po niespełna 20 latach porozmawiałam z moim dziadkiem. Nie jest to mój biologiczny dziadek, ale, gdy ja się urodziłam, on był już mężem mojej babci, więc wzrastałam w naturalnej więzi wnuczka-dziadek. Taka adopcyjna wnuczka. Babcia jednak rozwiodła się z dziadkiem. I wtem, po wielu, wielu latach...pozwoliła mi się z nim przywitać. Powiem tylko, że bałam się, że ta chwila nigdy nie nastąpi. Nie raz śniło mi się, że on już nie żyje, a ja nie zdążyłam się pożegnać... Gdy zapukałam do Jego drzwi, byłam bledsza niż ściana. Czułam, że cała krew odpłynęła mi do stóp. A on otworzył mi drzwi i przytulił mnie. Nie rozmawialiśmy długo, może z 10 min. Usłyszałam, że zmężniałam...heh :)

Jedno wiem. Jeśli moje dziecko, będzie chciało poznać swoich rodziców biologicznych - wrócę do tego posta, do tamtego dnia, przypomnę sobie, jak czułam się przez wiele, wiele lat, gdy nie chcąc zranić najbliższej mi na świecie Babci, nie odważyłam się pójść pod drzwi dziadka. Jestem przecież dorosła, a poruszyło mnie to tak, że nie jestem w stanie opisać tego słowami...

A najważniejsze jest to, że w moich oczach najwięcej zyskała Babcia. To, że to ona zaproponowała mi, żebym poszła pod te jego drzwi. Choć potem żałowała...

Poza tym czuję, że to będą najgorsze Święta w moim życiu. Czuję się odrzucona przez moją rodzinę, niesprawiedliwie oceniona, odtrącona, wykluczona i niezrozumiana. Oczywiście chodzi o temat dziecka, ale aż wstyd mi pisać, albo jeszcze nie dojrzałam, by się tym podzielić...

Zrozumiałam, że muszę być silna i samowystarczalna. I świadoma tego, że muszę sobie poradzić mimo oskarżeń i niepochlebnych słów z różnych stron.

Włożyłam w pracę nad sobą sporo czasu, co dzień toczyłam walkę z własną rozpaczą, niesprawiedliwością, zazdrością i bólem, również fizycznym. To nie było łatwe. Wystarczy spojrzeć na tego bloga, na moje myśli, wynurzenia... Wydaje mi się, że stałam się dzięki niepłodności świadoma, dojrzała... Pewnie nie raz się jeszcze załamię, pewnie nie raz nie będę rozumiała swoich uczuć i myśli. (Boże, ktoś właśnie puścił takiego śmierdzącego bąka w autobusie, że zaraz zwymiotuję!!!! Nie mogę się teraz skupić, wypala mi mózg chyba.).

A moja rodzina tego nie widzi. Patrzy na mnie przez pryzmat mojego nastoletniego życia. Nie byłam łatwym dzieckiem, nie jestem też "łatwą" córką. Ale jestem dobrym człowiekiem. Umiem przepraszać i wybaczać. Umiem przyznać się do błędu, pragnę tylko być traktowana na równi z innymi, chcę mieć prawo głosu, chcę, żeby moje słowa, zanim zostaną podważone, były chociaż przez chwilę rozważone. Mam dość oskarżania mnie i manipulowania moimi uczuciami, mam dość zagrywek bazujących na  moim poczuciu winy. Mam dość oskarżania mnie, że nie myślę o innych i nie liczę się z ich uczuciami. Bo to nieprawda. Zawsze staram się wszystkich tłumaczyć, przed sobą, przed mężem...

Nadszedł po prostu czas, w którym wiem, że moje potrzeby też są ważne. Ja jestem ważna. Mam prawo do marzeń, smutku, akceptacji, radości, uwagi, miłości i mojego własnego rodzicielstwa.

Mam prawo mówić o swoich uczuciach.

No...miałam nic o tym nie pisać... i oczywiście elaborat powstał.