Prawo do błędów.

Od dziecka bałam się zadań, które były dla mnie wyzwaniem. Takich, co do których nie miałam 100% pewności, że sobie z nimi poradzę. Na samą myśl o rzucaniu palantówką, skoku w dal, trafieniu do kosza na czas, dostawałam biegunki. Bo z w-fu zawsze byłam średniakiem. I to tym prawie najsłabszym.Egzamin na prawo jazdy? Dostawałam skoku ciśnienia i zlewnych potów, gdy tylko ktoś przypomniał mi, że skończyłam już 18 lat i że życie bez prawka jest o wiele trudniejsze, zwłaszcza, gdy mieszka się w dużym mieście.

Inne sfery mojego życia raczej pozostawały w radosnym uniesieniu grzanym odnoszonymi sukcesami. 

Dziś wiem, że to była moja mała tragedia. Nie to, że z w-fu byłam średniakiem. A to, że praktycznie za cokolwiek w życiu się nie chwyciłam, jakiejkolwiek inicjatywy nie podjęłam, udawało mi się ją doprowadzić do końca i stanąć gdzieś w świetle osobistych jupiterów ( bądź czasem lokalnych).

W ten sposób wyrobiłam sobie własną wizję siebie. Osoby utalentowanej, pracowitej, ambitnej, odnoszącej sukcesy. Takie stworzyłam sobie ramy. 

Te ramy, okazały się później, stety-niestety dla mnie, zbyt sztywne.

Osiągane sukcesy, nagrody, artykuły w gazecie, nie przynosiły mi długotrwałego szczęścia. Chwilowa radość z wygranej, zamieniała się bardzo szybko w ambitne oczekiwanie na więcej.

Byłam wtedy dzieckiem. Bo czas, który opisuję, zamyka się wraz z ukończeniem liceum. Studia mnie zmieniły. Najpierw nie dostałam się na medycynę. Bardzo szybko przeorganizowałam sobie w głowie, że tak miało najwidoczniej być. Mój drugi kierunek, na studiach w Trójmieście, okazał się pociągiem do mojej przyszłości. I choć nadal na uczelni "szło" mi w miarę gładko, to zaczęła mnie dopadać zmora znudzenia. Zniechęcenia. Wycofania nawet. Już nie błyszczałam jak wcześniej. Na najtrudniejszym kierunku na Polibudzie, razem ze mną, studiowały 2 setki takich "utalentowanych" jak ja. Mimo wszystko to zderzenie z codziennością przyjęłam dość spokojnie. 

Ale na kurs na prawo jazdy...nie poszłam.

Moje ambicje i lęki wróciły, gdy studia chyliły się ku końcowi, a moja laboratoryjna magistersko-inzynierska praca miała okazać się totalnym fiaskiem.  Musiałam obronić negatywne wyniki. Czyli wykazać, że to, co miałam osiągnąć, jest nie do osiągnięcia.  Zaczęły się nieprzespane noce, leki na uspokojenie, bezsenność, często irracjonalne lęki.

W tym samym dokładnie czasie, zmuszona poniekąd przez mojego ówczesnego chłopaka ( czyt. obecnego męża) zapisałam się na kurs na prawo jazdy. 

Zdałam za pierwszym razem. A pracę obroniłam na 5. Ale co z tego? 

Zostały we mnie rozchwiane, rozkołatane emocje, które wywołały moje pierwsze zaostrzenie Colitis ulcerosa.

Po diagnozie świat mi się rozsypał. Jeszcze nie zaczęłam pracować, a już coś mnie ogranicza. I to nie chwilowo, ogranicza na zawsze. 

Czy ja umrę? Czy się wykrwawię? Czy jeszcze kiedyś wyjdę na ulicę? Czy będę mieć stomię? Czy będę nosić pampersy? Czy On mnie nie zostawi? Czy ja na Niego zasługuję? Jakie będzie miał ze mną życie? Czy będę mogła mieć dzieci? Chcę mieć dzieci...

Miałam 23 lata. Jezu, jaka byłam inna. Jaka roztrzęsiona. Przerażona. Samotna.

Zaczęłam doktorat. Po roku zawiesiłam go, bo zdrowie uniemożliwiało mi wyjazdy zagraniczne, które były nieodłącznym elementem tej doktoranckiej układanki. Dziś myślę, że raczej ja sama i moje lęki o zdrowie i dostępność szpitali były głównym moim ograniczeniem...Zapadałam się i spadałam na emocjonalne dno. Czułam, że życie wymyka mi się spod kontroli. Byłam coraz słabsza. A życie dopiero miało zacząć mnie walić po pysku.

Do czerwca tego roku, miałam wrażenie, że z każdej ze stron dostaje kopniaki. Posiniaczona, ledwo żywa, czołgałam się w środku siebie, bo choć nogi już dawno nie były w stanie iść, pracowałam nad sobą, bo nie chciałam, nie mogłam się poddać. 

Brzmi to makabrycznie, nie?

Ale tak było. Przestałam dostrzegać dobro, piękno wokół. Utonęłam we własnej rozpaczy, bólu i lęku.

Dlaczego tak było? Dlaczego tak bałam się porażek? Dlaczego nie umiałam przyjmować krytyki? Dlaczego niepowodzenia i choroby odzierały mnie z poczucia własnej wartości? Dlaczego koncetrowałam się tylko na tym co we mnie "złe"?

Bo jestem tylko człowiekiem. Mam słabości. Trudności. Bo nie byłam nauczona, że może mi się nie udać. Że mogę przegrać. Moje ramy zakładały wygraną tam, gdzie mi na tym zależało.

Sztywne ramy. Związane ręce, związane nogi. Masz być taka. Dokładnie taka. Nie gorsza. Nie słabsza. Nie masz prawa być zazdrosna. Nie masz prawa powiedzieć czegoś od rzeczy, nie masz prawa zrobić błedu ortograficznego, nie masz prawa nie wiedzieć, kto jest Ministrem Sportu, nie masz prawa zapomnieć o urodzinach koleżanki, nie masz prawa wybuchnąć przy obcych, musisz taka dokładnie być, jaką sobie siebie wymyśliłam...itd. itd. w nieskończoność. Chciałam być lubiana przez wszystkich. Przecież ja lubiłam wszystkich ludzi. 

Dziś pytam się sama siebie - po co? Co da mi sympatia całego świata?

Odpowiedź jest banalna. Poczucie własnej wartości. Tyle że budowane na opinii innych. Czyli generalnie względne.

Nie wiem, kiedy wyleczyłam się z tej choroby mojej duszy. Dałam sobie prawo do błędów. Nie oceniam siebie na każdym kroku. Dziś czuję się silna, wartościowa, po ludzku nieidealna. Cieszę się, że taka jestem. Doceniam w sobie wiele cech. Niektóre staram się zmienić, ale nie brutalnie, nie na siłę. Akceptuję swoje słabości, gorsze chwile ( te zdarzają się przecież każdemu), ale swoje życie koncentruję na tym, co dobre i piękne. I może dlatego na moim blogu nie ma zbyt dużo frustracji, może dlatego jest on taki delikatnie przesłodzony.

To zadziwia mnie samą. Ale jest mi z tym, jest mi ze sobą, w tym moim życiu...po prostu DOBRZE.

 

Na koniec chcę najserdeczniej pogratulować Julce - która dwa dni temu została mamą swojego maleńkiego synusia. Dziękuję, że byłaś ze mną, gdy ja walczyłam o Leosia. Dużo zdrówka kochana dla Ciebie ( mam nadzieję, że czujesz się dobrze!) i dwudniowego już Szkraba :)