Niepłodna.

Analizuję od kilku dni moje życie. Moje doświadczenia i uczucia... Staraliśmy się o dziecko 3 lata. Okazało się, że droga po nie, nie będzie taka, jak przypuszczaliśmy. Niektórzy nazywali nas bezpłodnymi, Ci mądrzejsi: niepłodnymi, ja sama czułam się jak marionetka, którą ktoś steruje. Próbowałam ze wszystkich sił zatrzymać w sobie resztki kobiecości. Stosowałam codzienne autoterapie, wzmacniania, medytacje... Walczyłam o szczęście... Nie o dziecko, które miało być tym szczęściem, ale o szczęście, które wypełni moje bezdzietne życie...

Niedawno w niedzielę na mszy świętej było czytanie Psalmu 128, widzę po blogach, że porusza on nie tylko mnie... "Małżonka twoja jak płodny szczep winny" - pierwszy raz od lat nie miałam kluchy w gardle, słuchając. Zadałam sobie po powrocie do domu pytanie - czym jest płodność? I czy Bóg mówi w tym psalmie również o mnie?

Siedzę i patrzę w ekran. Litery zapisują białą przestrzeń. Wylewam z siebie myśli, uczucia... tworzę.

Coś w środku mnie od zawsze podpowiadało mi: "oto Twoja płodność". Ale rodziło się we mnie przeświadczenie, że to banał. Chciało mi się krzyczeć i wyć, wydzierać się na całe gardło:

"Nie o taką płodność mi chodzi!!! Chodzi mi do k...wy nędzy o to, że moje jajko, albo jest trafione i nie łączy się z plemnikiem męża, albo w ogóle go nie ma! O to mi chodzi! Jestem niepłodna! Nie jestem szczepem winnym, który daje owoce. Dookoła mojego stołu nie zasiądą synowie!!!!! Ja pierd....le." ( wybaczcie wulgaryzmy, starałam się oddać oryginalny przekaz).

Gorycz. Frustracja. Złość. Żal. Gniew. Codziennie, do znudzenia.

Pieprzona tęsknota. Wiązała mi szyję, nie mogłam oddychać. Wiązała mi oczy...przestałam dostrzegać, jakie pierwotne instynkty i bardzo proste myśli, zaczęły dominować w moim toku myślenia. Znów to napiszę - przetrwanie gatunku. I raz, i dwa... każdy miesiąc tak samo- sex w dni płodne, świeca "po", okres, dół.

NIEPŁODNA. NIEPŁODNA. NIEPŁODNA.

Zdawało mi się, że mam tak na drugie imię. Tfu! Kłamię! Na pierwsze.

Niepłodna Alicja.

Gorsza od innych. Słabsza od innych. Bardziej chora. Bardziej smutna. Bardziej skrzywdzona. Bardziej samotna. Bardziej zszargana. Bardziej...niepłodna niż inne niepłodne...Niż inni niepłodni.

Jak dobrze, że tęsknota nie związała mi serca. Że poprowadziło mnie ono do mojego syna. Jak dobrze, że ono nie uwierzyło mózgowi. Prymitywnie goniącemu za tym, co namacalne i cielesne. 

Jak dobrze, że serce pozostało płodne. Nie poddało się ocenie złowrogiego krytyka, który zamieszkał w moim umyśle. Jak dobrze...że zrozumiałam, że ten krytyk kłamał.

KŁAMAŁ.

BLUŹNIŁ.

Przeciwko temu co ważne, przeciwko temu co piękne. Przeciwko miłości, przeciwko nadziei.

Co za cham i prostak.

Jaka ja byłam płodna przez ten cały czas, w którym postrzegałam siebie jako totalnie niepłodną! Stworzyłam blog, który pomógł niejednej osobie. Przeszłam najdłuższą i najcięższą drogę w swoim życiu. Stworzyłam masę różnych drobiazgów. Poznałam wielu pięknych ludzi. Kochałam. Pomnażałam miłość. Uczyłam się siebie każdego dnia. Oto płodność, którą w sobie mam. Wielka płodność dająca owoce.

Czujesz się niepłodna/y? Ucisz swojego wewnętrznego krytyka, podłego i diabelskiego prostaka, i posłuchaj swojego serca. To nie żaden frazes. Posłuchaj naprawdę.