11:10 AM

Koniec adopcji zagranicznych.



Koniec adopcji zagranicznych

I co z tego? Przecież Ciebie ten temat nie dotyczy, nie? Ty być może masz już gromadkę dzieci, albo w ogóle jeszcze o nich nie myślisz. Może nawet Twoje starania o dziecko były dłuższe niż przeciętnie, ale udało się, więc dziś…umywasz ręce. No, może gdyby chodziło o adopcje w Polsce to wtedy temat byłby Ci bliższy…a zagraniczne? A kogo to obchodzi…
Ktoś bardziej w temacie, mógłby zaprotestować.
„Hola, hola – jaki koniec, przecież adopcje zagraniczne nadal będą. Zgodę dostały dwa ośrodki adopcyjne.”
Prawda to. DWA ośrodki. Oba katolickie.
Polskie dzieci mają być adoptowane w Polsce” – podkreśla Ministerstwo. A we mnie rośnie bunt i jako mama adopcyjna, mam ochotę walić głową w ścianę… Bo dzieci, które „idą”, że się tak kolokwialnie wyrażę, do adopcji zagranicznych – to są te dzieci, które w Polsce nie znalazły domu. Brzydko mówiąc – nikt ich nie chciał. Więc po obecnych zmianach – te niechciane dzieci cudownym sposobem znajdą w Polsce dom – Dom Dziecka…

Dalej Cię to nie rusza?

To wyobraź sobie, że takim dzieckiem jesteś TY. Rodzisz się, niech to będzie nawet całkiem miłe miejsce, jakiś Powiatowy, albo Wojewódzki szpital. Oddział nowy, na ścianach uśmiechają się niebieskie Smerfy. Wszystko pięknie… ale nie dla Ciebie, bo Ty… rodzisz się niestety przed czasem. Dużo przed czasem. Bo na przełomie 6 i 7 miesiąca. Jesteś siódmym dzieckiem swojej biologicznej mamy. W domu się nie przelewa, choć przelewa się często do kieliszków. Na szczęście w Twojej krwi nie ma śladu alkoholu. Mamę czujesz tylko chwilę po pojawieniu się na świecie. Potem czekasz na jej miarowe bicie serca. Boisz się tego chłodu na zewnątrz, łakniesz jej dotyku, przytulenia, ciepła…ale mama… nigdy już nie przychodzi.
Ważysz 650g, ale mimo wszystko…chcesz żyć. I dzięki personelowi medycznemu i Pani Basi, która w każdej wolnej chwili kanguruje Twoje małe ciałko…dobijasz do magicznych 2kg. Lekarze po kilku miesiącach stwierdzają jednokończynowy paraliż i retinopatię III-go stopnia. Nie wiadomo, czy psychicznie jesteś zdrowy. Jesteś zagadką i możesz być bombą z opóźnionym zapłonem. Oderwany od Pani Basi, po kilku miesiącach znów trafiasz w obce miejsce. To pogotowie opiekuńcze. Spędzasz tam kilka tygodni. Przyzwyczajasz się do stałych godzin karmienia, chwil bliskości wyrwanych nowym opiekunom, przychodzą nawet jakieś dwie pary, które mogłyby być Twoją rodziną, ale nie zdążyli Cię poznać, a już…więcej ich nie widzisz. Chyba stwierdzili, że nie pasujesz do nich. Ale Ty wyraźnie czułeś, że się boją. Czułeś w powietrzu ich strach. I też zacząłeś się bać. Po kilku miesiącach trafiasz do Domu Dziecka. Już nie pamiętasz ani mamy, ani Pani Basi, ani opiekunów z pogotowia opiekuńczego. Pamiętasz za to, że nie należy się do nikogo przywiązywać. Że wszyscy Cię porzucają. Że nie wolno kochać. Ale Ty przecież nawet nie wiesz, czym jest miłość. W międzyczasie przychodzi kilka kolejnych potencjalnych par, które szukają dziecka do swojego domu, ale Ty nie nawiązujesz więzi, więc wszyscy rezygnują. Masz 2 lata i wymagasz stałej rehabilitacji i wielu lekarstw. Niestety, nie masz mamy i taty, którzy znaleźliby najlepszych lekarzy, napisali do Fundacji Siepomaga, albo poświęcili wszystko, by ratować Twoje zdrowie i życie. Jesteś skazany na placówkę. Placówki są różne. Ale nawet najlepsza, nie da Ci nawet 20% tego, co mógłby dać Ci prawdziwy dom. Masz szansę na ten dom. Masz ją! Ta szansa to Oni. Twoi rodzice, którzy przebyli żmudną i ciężką drogę, by Cię odnaleźć. Zapożyczyli się w banku na 150 000zł, by przejść przez kwalifikację do adopcji zagranicznej. Którzy odliczają już od prawie 5 lat na ten magiczny dzień, w którym zadzwoni TEN telefon, który oznajmi, że jesteś, że czekasz, że potrzebujesz ich pomocy… To piękne, to nadzieja, to szansa, to przyszłość – prawda???

A no nie.
To koniec.

W kilka dni, jakiś Minister decyduje, że Twoje życie będzie tak wyglądać, jak teraz, do pełnoletności. A potem czeka Cię kolejne zerwanie więzi. A potem czeka Cię kolejny DOM – tym razem zwany DPS-em.

Dalej Cię to nie rusza? Nie wierzę. Ale jeśli jednak…

Poznałam ją przypadkiem, przez tego bloga. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam jej zdjęcie, ujęła mnie jej dziewczęca buzia i kobiece spojrzenie. Jest piękna. Do tego zdolna. Tworzy niezwykłe rzeczy i ma wielkie poczucie smaku i  świetny gust. Na imię ma Dana, Dana jest Polką. Nie może mieć biologicznych dzieci. Wiedziała o tym od dawna. Adopcja była jedyną opcją, by zostać mamą. Niedługo po 20-tce wyjechała do Szwecji. I tam poznała mężczyznę swojego życia. Też Polaka. O adopcję w Polsce zaczęli starać się w styczniu 2012. W grudniu 2016 doczekali się synka. Po prawie 5 latach. Czekałam razem z nią. I mam wrażenie, że razem z nią się doczekałam. Poprosiłam ją o krótką rozmowę, którą przedstawiam poniżej:

  1. Dlaczego zdecydowaliście się na adopcję w Polsce?
Odpowiedź wydaje się dość oczywista. Oboje z mężem pochodzimy z Polski. Tam się urodziliśmy i wychowaliśmy. Chcieliśmy w pewien sposób ułatwić naszemu dziecku start w nowej rzeczywiści. Wiedzieliśmy, że czekamy na około dwulatka, więc małego człowieka, który rozpoczął już swoją podróż językową. Mówimy w domu po polsku. Stopniowo zaczynamy także wprowadzać szwedzkie słowa i zwroty do słownika naszego synka. Szukaliśmy organizacji, która zajmuje się adopcją dzieci z Polski. W Szwecji akredytację posiada jedna.

  1. W jakim ośrodku i jak, pokrótce, przebiegał proces adopcji Waszego synka?
Proces adopcji w Szwecji różni się znacznie od tego w Polsce. Kursy dla rodziców przeprowadzane są w mieście zamieszkania. Wszystkie adopcje przeprowadzają akredytowane organizacje. W Szwecji nie ma domów dziecka, a lokalne adopcje są rzadkością. Organizacje pośredniczą w większości w adopcjach z krajów azjatyckich, Afryki i Europy Wschodniej. W każdej z nich czeka długa kolejka. Nie jest rzadkością, że na adopcję decydują się rodziny które już posiadają biologiczne dzieci, dlatego czeka się aż tak długo, bo lista chętnych jest bardzo długa. Częstym powodem adopcji nie jest brak dziecka, a potrzeba serca. Kiedy wybierze się już organizację, kraj, a zaświadczenie o odbytym kursie dla przyszłych rodziców adopcyjnych ma się już w ręce, rozpoczyna się etap kompletowania dokumentacji. Kilkadziesiąt dokumentów, zaświadczeń lekarskich, wykazów zarobków, majątku, jaki się posiada. Większość z tych dokumentów otrzymuje się odpłatnie, szczególnie badania lekarskie które należy odnawiać co 2 lata. Cały ten etap trwa około pół roku. Czeka się w 2 kolejkach - najpierw tu na miejscu (około 2 lat), a następnie w kraju z którego ma być przeprowadzona adopcja. W przypadku Polski jest okres około 2 lat. Adopcja jest odpłatna, a koszty dzieli się solidarnościowo: opłatę adopcyjną uśrednia się co oznacza, że adopcja z Polski czy Etiopii kosztuje tyle samo. Każda z organizacji adopcyjnych ma wstępny cennik umieszczony na swoich stronach. Większość banków udziela kredytów na ten cel, niektóre oferują preferencyjne oprocentowanie. Kiedy zadzwoni Ten telefon zaczyna się kolejny okres oczekiwania na zgodę na przyjazd do kraju. My czekaliśmy trzy miesiące.

  1. Jakie koszty musieliście ponieść ( nie tylko w sensie materialnym)?
Poza kosztami materialnymi, o których sama wspomniałaś powyżej (do których dochodzą koszty utrzymania przez okres 1-2 miesięcy podczas podróży adopcyjnej, ewentualnych tłumaczy, zaświadczeń, lekarzy i psychologów), dochodzi także koszt emocjonalny. Pięć lat to naprawdę bardzo długo i ogromną sztuką jest nie popadanie w skrajności w skrajność. Nie zawieszanie swojego życia, nie pauzowanie swojej kariery zawodowej. Osobiście mnie nie zawsze ta sztuka się udawała i ostatnie półtora roku były dla mnie niezwykle ciężkie.

  1. Co było najtrudniejsze?
Czekanie było zdecydowanie najtrudniejsze. Niewiedza. To, że człowiek budził się co rano z nadzieją, że to może właśnie dziś, a wieczorem kładł się ze złamanym sercem. Trudne było także przygotowanie się na wyzwania, które napotykają rodzice adopcyjni. Dzieci przeznaczone do adopcji zagranicznej to nie są dzieci zdrowe, nie dajmy się zwieść statystykom, które w ostatnim czasie pojawiły się w polskiej prasie. My zdecydowaliśmy się na jedno dziecko, większość ze znajomych nam par adoptowało rodzeństwa, nierzadko trojaczki. Sporo osób decyduje się na adopcje dzieci, które wymagają natychmiastowej opieki lekarskiej.

  1. Jak czujecie się dziś, jako doczekani rodzice i jakie macie plany na przyszłość?
Zmęczeni jak wszyscy świeżo upieczeni rodzice. Zakochani. Zafascynowani tym nowym życiem. Zauroczeni. To prawda, że gdy dziecko pojawi się w rodzinie wszystko staje na głowie. Uczymy się siebie każdego dnia. Na razie odstawiliśmy na boczny tor plany związane z kolejnym dzieckiem. Chcemy jak najlepiej wykorzystać czas z naszym synkiem. Będziemy z nim w domu rok. Jeśli pojawi się pragnienie kolejnego dziecka wtedy zaczniemy zastanawiać się nad krajem, ponieważ Polska zatrzasnęła niestety przed nami swoje drzwi.

  1. Jak zareagowaliście na informację o zamknięciu Waszego ośrodka, jakie ona niesie dla Was konsekwencje?
Byliśmy zszokowani choć ostatnie perturbacje w Polsce wiele wskazywały, że do takiej "dobrej zmiany" może dojść. Od razy pomyśleliśmy o ludziach z naszej kolejki. Wiele par czekało tak długo jak my, niektórzy nawet dłużej. Jest także para której takie wykluczenie zdarzyło się po raz drugi. Tym ludziom naprawdę zawalił się świat. Byliśmy zszokowani również tym, że od tej zmiany dzieliły nas zaledwie dni. To nie jest zmiana wprowadzona z myślą o dzieciach, nie okłamujmy się. Ich dobro nie stoi nawet na ostatnim miejscu. One zostały wykluczone. W kwestie wiary i religii nie będę się zagłębiać bo to jest jak najbardziej prywatna sprawa każdego z nas. Nie czuje się gorszym człowiekiem lub mamą przez fakt nie bycia częścią kościoła katolickiego. Wiem jedno, ludzie którzy wprowadzili te zmiany nie tylko nie mają jakiegokolwiek Boga w sercu, ale nie mają tego serca wcale.

(Jeżeli chcecie poznać bliżej Danę, znajdziecie ją tu (warto zajrzeć, poznać fascynującą osobę i zobaczyć jak rozbłysł niedawno jej świat!!! -https://www.instagram.com/brosha_me/  )

Dalej Cię to nie rusza? Dalej czujesz, że to nie Twoja sprawa? Że to mało istotne?

W takim razie nie poświęcaj swoich 5 sekund na udostępnienie tego posta. To przecież tak cenne 5 sekund. Możesz w tym czasie zalajkować i udostępnić jakiś post śmieciowy, dzięki któremu masz szansę wygrać auto Kuby Wojewódzkiego , poduszkę chmurkę albo serwetnik w skandynawskim stylu. To cenniejsze, nie? 

Cenniejsze, niż czyjeś życie.


Jeśli zaś jesteś przeciw - możesz to wyrazić podpisują petycję, apel do premier Szydło,  znajdziesz go TUTAJ.





26 komentarzy:

  1. Jejku, bardzo ciężki temat. Muszę się nad tym zastanowić.

    OdpowiedzUsuń
  2. O sprawie dowiedziałam się niedawno i jestem nią poruszona. Żal tylko dzieci, które tak jak piszesz będą musiały zostać w domu dziecka, bo ktoś tak zdecydował.

    OdpowiedzUsuń
  3. Generalnie się zgadzam i absolutnie nie popieram wprowadzonych zmian, choć jak zwykle każdy kij ma dwa końce. Właśnie jestem w trakcie przygotowywania wpisu na ten temat - ale muszę jeszcze parę rzeczy ogarnąć, żeby nie podawać jakichś niesprawdzonych informacji.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też sprawdzałam właśnie. Post powstawał kilka dni. Pozdrawiam. Dzieki za reakcje.Buziaki.

      Usuń
    2. Ja właśnie dzwoniłam do tych dwóch wytypowanych ośrodków - i to co mi powiedziano niestety trochę jakby kłóci się z tym, co jeden z nich miał w swoich zapisach regulaminowych/statutowych. No chyba że teraz je zmienią na potrzeby nowej sytuacji...ale nie sądzę.

      Usuń
    3. Cokolwiek nie zmienią w swoich regulaminach czy statutach (choć też w to wątpię) to tak czy siak ucierpią na tym dzieci...takie jakie mój Leos czy Twój Babel...a może ciut bardziej potrzebujące... nie mogę się pozbierać jak o tym myślę. Jak widzę, jak to po ludziach spływa. Jak mają to w dupie. Dosłownie. Fajnie, że też działasz. W nas siła!ona jest kobietą!

      Usuń
  4. Usłyszał o tym w radiu i pomyślałam, że taka głupota długo nie przetrwa. A jednak... Nie rozumiem tego. Moim zdaniem to okropna ustawa, która wiele dzieci pozbawi szczęścia.

    OdpowiedzUsuń
  5. Alu, petycję podpisałam. Wciąż nie mogę uwierzyć, jak ktoś mógł uznać, że domy opieki społecznej są lepsze niż rodzina.

    W rozmowie z Daną zainteresowało mnie stwierdzenie, że w Szwecji nie ma domów dziecka. A co jest? Nikt nie porzuca dzieci? Przecież opieka zabiera dzieci za byle zaniedbanie. I co oddaje do adopcji od razu? - to też koszmarne.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiem, że polskie media lubią tanią sensacje, ale tu nikt nikomu za byle co dzieci nie zabiera, uwierz mi na słowo. Nie ma domów dziecka bo zastąpiły je świetnie prosperujące rodziny zastępcze.

      Usuń
    2. Mieszkam w USA i tu tez nie ma domow dziecka, dzieci trafiaja do rodzin zastepczych, ale nie takich jak w PL,ktorym za to placa, tylko rodziny zastepcze finansuja dziecko same. Zeby adoptowac dziecko, trzeba samemu pokryc koszty sadowe w wysokosci ok 10 tys $ :(

      Usuń
  6. Bardzo Ci dziękuje Alicja, że za pośrednictwem Twojego bloga mogłam wrzucić te przysłowiowe trzy grosze do dyskusji.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To ja dziękuję, za czas, prawdę, spojrzenie na temat i za to,że pozwoliłaś mi wejść w Wasz świat i rozgościć się wygodnie, mimo niesprzyjającej politycznie aury. Buziaki :*:*:*

      Usuń
  7. Jeżeli rzeczywiście do adopcji zagranicznej kieruje się dzieci, które w Polsce nie znalazłyby domu, to w porządku. Tylko, czy naprawdę tak było, tego nie sprawdzałam. Wiem tylko, że w Polsce wiele dzieci czeka na adopcję zbyt długo, chociażby dlatego, że nie wolno rozdzielać rodzeństwa. A kto przygarnie sześcioro dzieci na raz? Po pobycie w państwowej placówce, niestety nie wróżę im normalnego życia. Tylko ktoś, kto zna takie dzieci, wie że pobyt w Domu Dziecka zostawia piętno na całe życie.

    OdpowiedzUsuń
  8. Adopcja to zawsze trudny temat. Jednak myślę, ze jeśli te dzieci nie miały szans na dom w Polsce to dlaczego odbierać im ta szansę poza naszymi granicami?!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zaciekawiło mnie - dlaczego adopcja to zawsze trudny temat? Zgodzę się, że zbyt często jest tematem tabu. Ale walczę, by to się zmieniło.

      Usuń
  9. podpisałam i udostępniłam na FB

    OdpowiedzUsuń
  10. podpisałam i udostępniłam na FB. W sumie to wszystko napisałaś, mi pozostaje się tylko podpisać. Dodam od siebie, że rozmawialiśmy w OAO o wieku dzieci i gdy Pani usłyszała, że czekamy na 6 latka to skomentowała "o to stare dziecko do adopcji" i koniec tematu.

    OdpowiedzUsuń
  11. Myślę że wielu tzw.szarych ludzi obchodzi ten temat i los tych dzieci tylko tacy ludzie jak my oczywiście niewiele mają do powiedzenia.To nie jest jedyny temat związany z adopcją gdzie za dzieci i ich ewentualnych rodziców decydują ci co siedzą wyżej.Jak nam proponowano drugie nasze dziecko Pani w oao była przekonana że odmówimy,zadzwoniła czysto teoretycznie,nie będę się wdawać w szczególy(tego wymagały przepisy,trzeba było powiadomić trzy pary,my byliśmy drugą).Dziewczynka była już przygotowywana do rejestru krajowej adopcji.Dzisiaj ta Dziewczynka jest moją wymarzaną CÓRECZKĄ-wyobrażasz sobie gdyby odpuścili ją sobie od razu i nie zadzwonili?Inni ludzie chcą decydować za nas tak to strasznie niestety wygląda.

    OdpowiedzUsuń
  12. Świetnie napisane Alu!
    Kilka miesięcy temu nasz "wspaniały" rząd chciał zamknąć małe ośrodki adopcyjne. M.in. ten, z którego my korzystaliśmy, ale wiem też, że pomysł ten dotyczył też innych województw. Zebrała się nas pokaźna grupa - rodziców, którzy dzięki naszemu OA, została rodzicami i nagłaśnialiśmy sprawę. Był list otwarty i petycja, kontakt z mediami. Udało się. OŚRODKÓW NIE ZLIKWIDOWANO.
    I teraz też trzeba walczyć!
    Ciekawi mnie też, dlaczego tylko KATOLICKIE OA będą mogły przeprowadzać adopcje zagraniczne? Wiadomo, że w krajach zachodnich mieszkają ludzie różnych wyznań, a OA katolicki nie "wyśle" katolickiego dziecka do "innowierców" i tym sposobem jeszcze mniej dzieci trafi za granicę. Tylko, że kilkuletniemu dziecku to chyba wszystko jedno w jakiej wierze będzie wychowywany.. Nasz "wspaniały" rząd nie wie, że adopcja zagraniczna leży w jego interesie? Bo tymi dziećmi zajmą się nowi rodzice i to oni będą płacić za ewentualne leczenie i rehabilitację.

    A swoją drogą.. najpierw koniec refundacji i proponowany zakaz in vitro, potem pomysł likwidacji OA, a teraz próba ukrócania adopcji zagranicznych.. O co chodzi?
    Przepraszam Alu, że tak ostro, ale nie mogę już słuchać i czytać coraz to grubszych pomysłów..

    P.s. Dana, gratuluje synka! :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Kolejna "dobra zmiana". Tylko pytanie dla kogo? Na pewno nie dla dzieci i czekających na nie rodziców.

    OdpowiedzUsuń
  14. brak mi słów na takie działania:(

    OdpowiedzUsuń
  15. Allu, podpisałam petycję. Trudno znaleźć odpowiednie słowa na to, co zrobił nasz rząd. Jak można zamykać chorym dzieciom drogę do posiadania kochających rodziców, do wychowywania się w rodzinie?
    Jak tak można, Boże...
    Anna-Róża

    OdpowiedzUsuń
  16. Podpisałam petycję, udostępniłam na fp bloga i zaraz chyba wstawię też na prywatny profil.
    Dobra zmiana wyżej stawia narodowość i staż małżeński niż dobro dzieci.

    OdpowiedzUsuń
  17. Petycja podpisana. Nie można przechodzić obojętnie obok takich rzeczy, to, co się dzieje w Polsce teraz...:( smutne,że w imię jakichś nadmuchanych ideologii cierpią ludzie a przede wszystkim dzieci :(

    OdpowiedzUsuń
  18. kiedy się o tym dowiedziałam to mnie normalnie takie wkór... wzięło że jak można zabronić... to co się dzieje w polsce to jakaś tragedia dzieci szczególnie chore i niepełnosprawne były brane za granice gdzie miały perspektywe na wyleczenie albo lepsza rehabilitacje... to mega niesprawiedliwe co robi Rząd a Szczególnie kaczor.... wrrr

    OdpowiedzUsuń

Klik!

TOP