Tak zwyczajnie.

Jesteśmy razem ponad 2 miesiące. Wczoraj odebrałam 200 wywołanych zdjęć, zrobiłam też 2 fotoksiążki - po jednej z każdego miesiąca. Komputer z 200 GB na dysku ma wolne jedynie 8 GB. Chyba przesadzam z tymi aparatowymi szaleństwami.

Wszystkie ramki, z wyłączeniem dwóch ze zdjęciami ślubnymi, zmieniły swoje wnętrze. Dom wreszcie jest Leosiowy. A ze zdjęć bije miłość, radość, piękno dziecka...

W mojej szkole co roku puszczany jest film złożony ze zdjęć wakacji nauczycieli... Ja moje też wysłałam. Ponoć, gdy na ekranie pojawiły się moje zdjęcia z synkiem, uczniowie i nauczyciele zaczęli bić brawo... Gdy to usłyszałam wzruszyłam się bardzo i nawet teraz, gdy o tym piszę, w gardle czuję ścisk...

Za niecały tydzień mamy sprawę w sądzie. Mimo, że mówią, że to formalność, denerwuję się.

Wczoraj Leoś uderzył się w głowę w kant niezabudowanej zmywarki u mojej koleżanki. Siedział na podłodze, a ja odwróciłam się po jego kombinezon ( bo już wychodziliśmy), jemu siedzenie się znudziło i postanowił przejść do pełzania. Rąbnął się przy tym porządnie. Miał siny ślad od razu.

Ryczeć mi się zachciało, nogi zrobiły się jak z waty...On zaczął szlochać ( a płacze naprawdę bardzo rzadko, z bólu tylko na szczepieniu, jakiś odporny na ból jest...), przeraziłam się nie na żarty. Ślad po uderzeniu z sinego zrobił się jasny i zaczął puchnąć. Najbardziej bałam się wrócić do domu i pokazać Leosiową głowę mężowi - już w głowie wizualizowałam sobie jego słowa:"Bo zamiast dzieckiem się zająć to plotkowałaś!" . Po drodze zdałam relację siostrze, która kazała mi obserwować, czy mały zachowuje się normalnie. A On jeszcze do tego wszystkiego zasnął ( choć od ostatniej drzemki minęło 1,5h). Po dotarciu do domu wyjęłam małego z wózka, specjalnie, żeby się obudził. I opowiedziałam o wszystkim mojemu mężowi. Wizualizacja nie przyniosła rezultatu. Na szczęście. 

1,5h później na głowie mojego synka nie było żadnego śladu. Chyba jestem panikarą i muszę się trochę uodpornić.