I kto to mówi...? ( czyli oczami dziecka)

Część I ( czyli oczami starszego brata)

Leoś.
Lipiec był super. Mama w końcu zaczęła się ze mną bawić na podwórku. Robiliśmy babki z piasku, jeździliśmy rowerkiem, chodziliśmy na spacerki, ganialiśmy się. Nareszcie kąpałem się w basenie.  Było pięknie.
Tylko brzuszek mamy był coraz większy. Chyba ją bardzo bolał. Do tego zachowywała się bardzo dziwnie, pokazywała na niego i mówiła: "Dzidzia".  Wiem jak wyglądają dzidzie, coś musiało się jej pomylić...
W sierpniu mamusia była już bardzo nerwowa. Widziałem raz jak płakała i też zacząłem płakać. Złościłem się trochę, bo chciałem się bawić i biegać, a ona tak często jeździła do lekarza, w domu skakała na dużej piłce pożyczonej od dziadzi. Biegała co chwilę siusiu, szczególnie w nocy, raz mnie nawet obudziła, tak hałasowała. A ja jak się nie wyśpię, to cały dzień jest jakiś nie taki... Tatuś mówi wtedy: "Chyba wstałeś lewą nogą" - śmiesznie to brzmi, ale jakoś nie wiem, co to znaczy.
Pewnego dnia mamusia ukochała mnie mocno, głaskała po buzi i całowała po włoskach, ciągle powtarzając: "Kocham Cię synuś, kocham Cię - pamiętaj. Wszystko będzie dobrze". Wtedy byłem pewien, że oszalała. Zniosła z sypialni małą torbę, a tatuś przyniósł dużą i pojechaliśmy do dziadków. Fajnie, bo bardzo lubię tam jeździć. Rodzice pojechali. Byłem pewien, że do lekarza z mamusi brzuszkiem i że wrócą jak zwykle za 2 godzinki. Wrócił sam tatuś. Trochę się zmartwiłem, ale nie bardzo, bo tata powiedział mi, że wszystko jest dobrze i że jutro pojedziemy do mami.  W nocy płakałem, nie dałem tatusiowi spać, a rano wstałem z gorączką i opuchniętymi dziąsłami. Pan doktor powiedział, że trzeba czekać, jak po trzech dniach nie przejdzie to mamy wrócić do niego. Tylko nie to!!! Nie znoszę panów doktorów, pań też!!! Nie chciałem wcale jeść całą sobotę i niedzielę. Chciałem do mamy, a nie pojechaliśmy do niej. Tatuś przecież obiecał... Płakałem.
Mama dzwoniła i mówiła, że wróci do domu bez brzuszka. Dobrze, może będzie szybciej biegać (ostatnio była najwolniejsza na placu zabaw - trochę siara). Cały weekend gorączkowałem, ale w poniedziałek odwiedziłem mamę w szpitalu. Spotkaliśmy się w parku przed budynkiem i poczułem się trochę oszukany. Ten duży brzuch wciąż był na miejscu. Dziwnie mi było i nie od razu podszedłem do mamy. Ale po chwili biegaliśmy wśród brzózek i na zmianę krzyczeliśmy: "a kuku!" ( "atutu" w moim języku). Gdy odjeżdżaliśmy ze szpitala byłem pewien, że zabierzemy ze sobą mamę. Ale ona nie wsiadła. Byłem taki smutny :( Wołałem ją aż do stadionu. Potem usnąłem...
We wtorek tatuś znów zawiózł mnie do dziadków i to z samego rana. Nie chciałem u nich zostać. Chciałem być z tatusiem. Czułem, że dzieje się coś złego. Bałem się. Na szczęście wrócił na obiad. Był szczęśliwy i ja jakiś spokojniejszy się zrobiłem. Wszyscy mówili, że mam siostrę i zostałem starszym bratem. Cieszyli się bardzo i czułem, że stało się coś ważnego. Mamusia nie ma już brzuszka, zamiast niego ma dzidzię i przywiezie ją do domu.
Kilka dni musiałem czekać na powitanie siostry. Odwiedziłem niestety znowu lekarza i dostałem lekarstwa ( nie smakowały mi). Tatuś mówił, że dzidzia też dostaje takie lekarstwa, ale w zastrzykach. Biedna dzidzia!
W końcu się doczekałem i pojechałem poznać małą Amelkę. Weszliśmy do wielkiego budynku, bardzo ciekawiły mnie jeżdżące pokoje, które dorośli nazywają windami. Mama czekała w dużym holu i przed nią stał biały wózek z szybkami. W środku leżała lala. Dzidzia. Ama.
Fajna - pomyślałem - mogę się nią pobawić? Ale rodzice mi nie pozwolili. A ja chciałem przecież ją tylko pogłaskać, podotykać paluszki... Mówili, że za mocno robię "cacy, cacy"... Zdenerwowałem się. Skoro tak jest, to wolałem jeździć windą. "Łinda, Łinda" - krzyczałem :)
Po kilku dniach mamunia wróciła do domu. Bardzo, bardzo się cieszyłem. Tuliliśmy się i bawiliśmy cały wieczór. Dzidzia wróciła z mamą. Miła jest i ładnie pachnie. Wącham jej pieluszki i ciuszki. Podbiegam do jej łóżeczka i obserwuję ją. Lubię ją głaskać i całować w stópki i choć czasem z emocji klepnę ją za mocno i ona płacze, rodzice mówią, że jestem najlepszym starszym bratem!
Fajnie jest mieć siostrę, jest już w domku dwa tygodnie! W międzyczasie wróciłem do picia mleka z butli ( bo dzidzia tak pije cały czas, to ja też chcę), domagam się też smoczka w ciągu dnia ( bo dzidzia też ma), wdrapuję się na rączki rodziców i chcę być tulony jak młodsza siostra ( przecież też jestem jeszcze mały) i zasypiam godzinę ( a nie jak wcześniej 5 minut) i to najlepiej, gdy mamusia mnie gila po pleckach... I choć czasem złoszczę się, że mama poświęca dzidzi tak dużo czasu i nie pozwala mi jej karmić to jestem pewien, że kiedyś z dzidzią będziemy się dobrze bawić!
Takie zmiany w ciągu miesiąca u mnie, że szok!

Ciąg dalszy nastąpi...