Nie jestem sobą.

Dziękuję za wszystkie komentarze pod ostatnim postem. Dziękuję za zrozumienie i troskę. Za pomysły i podpowiedzi. Na wszystkie odpiszę, jak się zdystansuję na tyle, by być sobą. 

W tej chwili jestem chodzącą bombą zegarową.Wszystko mnie wkurza, mam wrażenie, że wszyscy się na mnie uwzięli, mam ochotę uciec gdzieś z Leonkiem, ale nawet nie mogę już biegać. Chyba pierwszy raz naprawdę odczuwam huśtawkę emocjonalną w tej ciąży. Coś podobnego do huśtawki przed okresem tylko, że do potęgi 101. Aaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Jestem w 32 tc, przytyłam 10 kg. Wczoraj miałam USG. Szyjka nie jest skrócona, rozwarcia też nie ma, ale mała ma już bardzo nisko główkę i napiera nią na szyjkę, stąd te kłucia ( czuję je ciągle, jak tylko wstanę). Odruchowo co chwilę zaciskam nogi. Do tego brzuch się napina. Już nie tak regularnie jak wcześniej, ale często. Sapię jak słoń. Nie mogę się schylać. Boję się porodu. Boję się, jak sobie poradzę choćby na samym początku, w połogu jeszcze. Boję się - bo kocham mojego Leonka i nie chcę, żeby mu czegokolwiek zabrakło. Jest jeszcze bardzo malutki i potrzebuje mamy na wyłączność. I teksty typu:"będziesz miała nowego dzidziusia, a dla Leosia będziesz niedostępna" rozwalają mnie na łopatki. Nie wiem, jakie trzeba mieć doświadczenia, żeby wysnuć taki wniosek? Szukam pomocy właśnie po to, żeby mojemu dziecku niczego nie zabrakło, choć nieuniknione jest, że wiele się zmieni. Nie ja pierwsza rodzę dziecko o 1,5 roku młodsze od rodzeństwa, ale takich komentarzy jak u mnie, nie spotkałam nigdzie. O co chodzi?

Fajnie, jak wnioskuję z komentarzy, że są wśród Was Matki Polki, które nie potrzebują snu, mają 6 rąk, radzą sobie bez pomocy rodziny ( takiej choćby jak przyniesienie obiadu, czy wyjście z dzieckiem na spacer), do tego czerpią energię do życia z karmienia piersią ( i uważają ten aspekt jako decydujący o zaangażowaniu i miłości matki do dziecka) , ale JA DO NICH NIE NALEŻĘ.

Nie życzę nikomu, żeby chorował tak jak ja. Ostatnie 10 dni brałam wlewki z hydrocortyzonu, bo zamiast się załatwiać to bryzgałam śluzem i krwią. O dziwo pomogły. Więc jest duża szansa, że obejdzie się bez szpitala. Tego właśnie chcę uniknąć, bo wtedy ani Leonek, ani Amelka nie będą mieć przy sobie mamusi. 

Moja przyjaciółka po ostatnim wpisie o niani i po przeczytaniu komentarzy napisała mi:

"Ala, czy na pewno to jest Ci potrzebne? Masz na to siły?"

I nie wiem, czy mam. Być może lepiej będzie zniknąć na jakiś czas i wrócić, gdy będę sobą. Gdy naturalnie hejterskie i oceniające komentarze będę miała głęboko w d.....

W tej chwili podchodzę do wszystkiego bardzo emocjonalnie. Wybucham płaczem i wpadam w histerię z byle powodu. Potem przepłakuję całe noce i nie mogę spać. To nie jest zdrowe ani dla mnie, ani dla moich dzieci.