Koniec adopcji zagranicznych.

Koniec adopcji zagranicznych. 

I co z tego? Przecież Ciebie ten temat nie dotyczy, nie? Ty być może masz już gromadkę dzieci, albo w ogóle jeszcze o nich nie myślisz. Może nawet Twoje starania o dziecko były dłuższe niż przeciętnie, ale udało się, więc dziś…umywasz ręce. No, może gdyby chodziło o adopcje w Polsce to wtedy temat byłby Ci bliższy…a zagraniczne? A kogo to obchodzi…

Ktoś bardziej w temacie, mógłby zaprotestować.

„Hola, hola – jaki koniec, przecież adopcje zagraniczne nadal będą. Zgodę dostały dwa ośrodki adopcyjne.”

Prawda to. DWA ośrodki. Oba katolickie.

„Polskie dzieci mają być adoptowane w Polsce” – podkreśla Ministerstwo. A we mnie rośnie bunt i jako mama adopcyjna, mam ochotę walić głową w ścianę… Bo dzieci, które „idą”, że się tak kolokwialnie wyrażę, do adopcji zagranicznych – to są te dzieci, które w Polsce nie znalazły domu. Brzydko mówiąc – nikt ich nie chciał. Więc po obecnych zmianach – te niechciane dzieci cudownym sposobem znajdą w Polsce dom – Dom Dziecka…

Dalej Cię to nie rusza?

To wyobraź sobie, że takim dzieckiem jesteś TY. Rodzisz się, niech to będzie nawet całkiem miłe miejsce, jakiś Powiatowy, albo Wojewódzki szpital. Oddział nowy, na ścianach uśmiechają się niebieskie Smerfy. Wszystko pięknie… ale nie dla Ciebie, bo Ty… rodzisz się niestety przed czasem. Dużo przed czasem. Bo na przełomie 6 i 7 miesiąca. Jesteś siódmym dzieckiem swojej biologicznej mamy. W domu się nie przelewa, choć przelewa się często do kieliszków. Na szczęście w Twojej krwi nie ma śladu alkoholu. Mamę czujesz tylko chwilę po pojawieniu się na świecie. Potem czekasz na jej miarowe bicie serca. Boisz się tego chłodu na zewnątrz, łakniesz jej dotyku, przytulenia, ciepła…ale mama… nigdy już nie przychodzi.

Ważysz 650g, ale mimo wszystko…chcesz żyć. I dzięki personelowi medycznemu i Pani Basi, która w każdej wolnej chwili kanguruje Twoje małe ciałko…dobijasz do magicznych 2kg. Lekarze po kilku miesiącach stwierdzają jednokończynowy paraliż i retinopatię III-go stopnia. Nie wiadomo, czy psychicznie jesteś zdrowy. Jesteś zagadką i możesz być bombą z opóźnionym zapłonem. Oderwany od Pani Basi, po kilku miesiącach znów trafiasz w obce miejsce. To pogotowie opiekuńcze. Spędzasz tam kilka tygodni. Przyzwyczajasz się do stałych godzin karmienia, chwil bliskości wyrwanych nowym opiekunom, przychodzą nawet jakieś dwie pary, które mogłyby być Twoją rodziną, ale nie zdążyli Cię poznać, a już…więcej ich nie widzisz. Chyba stwierdzili, że nie pasujesz do nich. Ale Ty wyraźnie czułeś, że się boją. Czułeś w powietrzu ich strach. I też zacząłeś się bać. Po kilku miesiącach trafiasz do Domu Dziecka. Już nie pamiętasz ani mamy, ani Pani Basi, ani opiekunów z pogotowia opiekuńczego. Pamiętasz za to, że nie należy się do nikogo przywiązywać. Że wszyscy Cię porzucają. Że nie wolno kochać. Ale Ty przecież nawet nie wiesz, czym jest miłość. W międzyczasie przychodzi kilka kolejnych potencjalnych par, które szukają dziecka do swojego domu, ale Ty nie nawiązujesz więzi, więc wszyscy rezygnują. Masz 2 lata i wymagasz stałej rehabilitacji i wielu lekarstw. Niestety, nie masz mamy i taty, którzy znaleźliby najlepszych lekarzy, napisali do Fundacji Siepomaga, albo poświęcili wszystko, by ratować Twoje zdrowie i życie. Jesteś skazany na placówkę. Placówki są różne. Ale nawet najlepsza, nie da Ci nawet 20% tego, co mógłby dać Ci prawdziwy dom. Masz szansę na ten dom. Masz ją! Ta szansa to Oni. Twoi rodzice, którzy przebyli żmudną i ciężką drogę, by Cię odnaleźć. Zapożyczyli się w banku na 150 000zł, by przejść przez kwalifikację do adopcji zagranicznej. Którzy odliczają już od prawie 5 lat na ten magiczny dzień, w którym zadzwoni TEN telefon, który oznajmi, że jesteś, że czekasz, że potrzebujesz ich pomocy… To piękne, to nadzieja, to szansa, to przyszłość – prawda???

A no nie.

To koniec.

W kilka dni, jakiś Minister decyduje, że Twoje życie będzie tak wyglądać, jak teraz, do pełnoletności. A potem czeka Cię kolejne zerwanie więzi. A potem czeka Cię kolejny DOM – tym razem zwany DPS-em.

Dalej Cię to nie rusza? Nie wierzę. Ale jeśli jednak…

Poznałam ją przypadkiem, przez tego bloga. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam jej zdjęcie, ujęła mnie jej dziewczęca buzia i kobiece spojrzenie. Jest piękna. Do tego zdolna. Tworzy niezwykłe rzeczy i ma wielkie poczucie smaku i  świetny gust. Na imię ma Dana, Dana jest Polką. Nie może mieć biologicznych dzieci. Wiedziała o tym od dawna. Adopcja była jedyną opcją, by zostać mamą. Niedługo po 20-tce wyjechała do Szwecji. I tam poznała mężczyznę swojego życia. Też Polaka. O adopcję w Polsce zaczęli starać się w styczniu 2012. W grudniu 2016 doczekali się synka. Po prawie 5 latach. Czekałam razem z nią. I mam wrażenie, że razem z nią się doczekałam. Poprosiłam ją o krótką rozmowę, którą przedstawiam poniżej:

1. Dlaczego zdecydowaliście się na adopcję w Polsce?

Odpowiedź wydaje się dość oczywista. Oboje z mężem pochodzimy z Polski. Tam się urodziliśmy i wychowaliśmy. Chcieliśmy w pewien sposób ułatwić naszemu dziecku start w nowej rzeczywiści. Wiedzieliśmy, że czekamy na około dwulatka, więc małego człowieka, który rozpoczął już swoją podróż językową. Mówimy w domu po polsku. Stopniowo zaczynamy także wprowadzać szwedzkie słowa i zwroty do słownika naszego synka. Szukaliśmy organizacji, która zajmuje się adopcją dzieci z Polski. W Szwecji akredytację posiada jedna.

2. W jakim ośrodku i jak, pokrótce, przebiegał proces adopcji Waszego synka?

Proces adopcji w Szwecji różni się znacznie od tego w Polsce. Kursy dla rodziców przeprowadzane są w mieście zamieszkania. Wszystkie adopcje przeprowadzają akredytowane organizacje. W Szwecji nie ma domów dziecka, a lokalne adopcje są rzadkością. Organizacje pośredniczą w większości w adopcjach z krajów azjatyckich, Afryki i Europy Wschodniej. W każdej z nich czeka długa kolejka. Nie jest rzadkością, że na adopcję decydują się rodziny które już posiadają biologiczne dzieci, dlatego czeka się aż tak długo, bo lista chętnych jest bardzo długa. Częstym powodem adopcji nie jest brak dziecka, a potrzeba serca. Kiedy wybierze się już organizację, kraj, a zaświadczenie o odbytym kursie dla przyszłych rodziców adopcyjnych ma się już w ręce, rozpoczyna się etap kompletowania dokumentacji. Kilkadziesiąt dokumentów, zaświadczeń lekarskich, wykazów zarobków, majątku, jaki się posiada. Większość z tych dokumentów otrzymuje się odpłatnie, szczególnie badania lekarskie które należy odnawiać co 2 lata. Cały ten etap trwa około pół roku. Czeka się w 2 kolejkach - najpierw tu na miejscu (około 2 lat), a następnie w kraju z którego ma być przeprowadzona adopcja. W przypadku Polski jest okres około 2 lat. Adopcja jest odpłatna, a koszty dzieli się solidarnościowo: opłatę adopcyjną uśrednia się co oznacza, że adopcja z Polski czy Etiopii kosztuje tyle samo. Każda z organizacji adopcyjnych ma wstępny cennik umieszczony na swoich stronach. Większość banków udziela kredytów na ten cel, niektóre oferują preferencyjne oprocentowanie. Kiedy zadzwoni Ten telefon zaczyna się kolejny okres oczekiwania na zgodę na przyjazd do kraju. My czekaliśmy trzy miesiące.

3. Jakie koszty musieliście ponieść ( nie tylko w sensie materialnym)?

Poza kosztami materialnymi, o których sama wspomniałaś powyżej (do których dochodzą koszty utrzymania przez okres 1-2 miesięcy podczas podróży adopcyjnej, ewentualnych tłumaczy, zaświadczeń, lekarzy i psychologów), dochodzi także koszt emocjonalny. Pięć lat to naprawdę bardzo długo i ogromną sztuką jest nie popadanie w skrajności w skrajność. Nie zawieszanie swojego życia, nie pauzowanie swojej kariery zawodowej. Osobiście mnie nie zawsze ta sztuka się udawała i ostatnie półtora roku były dla mnie niezwykle ciężkie.

4. Co było najtrudniejsze?

Czekanie było zdecydowanie najtrudniejsze. Niewiedza. To, że człowiek budził się co rano z nadzieją, że to może właśnie dziś, a wieczorem kładł się ze złamanym sercem. Trudne było także przygotowanie się na wyzwania, które napotykają rodzice adopcyjni. Dzieci przeznaczone do adopcji zagranicznej to nie są dzieci zdrowe, nie dajmy się zwieść statystykom, które w ostatnim czasie pojawiły się w polskiej prasie. My zdecydowaliśmy się na jedno dziecko, większość ze znajomych nam par adoptowało rodzeństwa, nierzadko trojaczki. Sporo osób decyduje się na adopcje dzieci, które wymagają natychmiastowej opieki lekarskiej.

5. Jak czujecie się dziś, jako doczekani rodzice i jakie macie plany na przyszłość?

Zmęczeni jak wszyscy świeżo upieczeni rodzice. Zakochani. Zafascynowani tym nowym życiem. Zauroczeni. To prawda, że gdy dziecko pojawi się w rodzinie wszystko staje na głowie. Uczymy się siebie każdego dnia. Na razie odstawiliśmy na boczny tor plany związane z kolejnym dzieckiem. Chcemy jak najlepiej wykorzystać czas z naszym synkiem. Będziemy z nim w domu rok. Jeśli pojawi się pragnienie kolejnego dziecka wtedy zaczniemy zastanawiać się nad krajem, ponieważ Polska zatrzasnęła niestety przed nami swoje drzwi.

6. Jak zareagowaliście na informację o zamknięciu Waszego ośrodka, jakie ona niesie dla Was konsekwencje?

Byliśmy zszokowani choć ostatnie perturbacje w Polsce wiele wskazywały, że do takiej "dobrej zmiany" może dojść. Od razy pomyśleliśmy o ludziach z naszej kolejki. Wiele par czekało tak długo jak my, niektórzy nawet dłużej. Jest także para której takie wykluczenie zdarzyło się po raz drugi. Tym ludziom naprawdę zawalił się świat. Byliśmy zszokowani również tym, że od tej zmiany dzieliły nas zaledwie dni. To nie jest zmiana wprowadzona z myślą o dzieciach, nie okłamujmy się. Ich dobro nie stoi nawet na ostatnim miejscu. One zostały wykluczone. W kwestie wiary i religii nie będę się zagłębiać bo to jest jak najbardziej prywatna sprawa każdego z nas. Nie czuje się gorszym człowiekiem lub mamą przez fakt nie bycia częścią kościoła katolickiego. Wiem jedno, ludzie którzy wprowadzili te zmiany nie tylko nie mają jakiegokolwiek Boga w sercu, ale nie mają tego serca wcale.

(Jeżeli chcecie poznać bliżej Danę, znajdziecie ją tu (warto zajrzeć, poznać fascynującą osobę i zobaczyć jak rozbłysł niedawno jej świat!!! -https://www.instagram.com/brosha_me/  )

Dalej Cię to nie rusza? Dalej czujesz, że to nie Twoja sprawa? Że to mało istotne?

W takim razie nie poświęcaj swoich 5 sekund na udostępnienie tego posta. To przecież tak cenne 5 sekund. Możesz w tym czasie zalajkować i udostępnić jakiś post śmieciowy, dzięki któremu masz szansę wygrać auto Kuby Wojewódzkiego , poduszkę chmurkę albo serwetnik w skandynawskim stylu. To cenniejsze, nie? 

Cenniejsze, niż czyjeś życie.

Jeśli zaś jesteś przeciw - możesz to wyrazić podpisują petycję, apel do premier Szydło,  znajdziesz go TUTAJ.