Historia o tym, jak Leon został żłobkowiczem...

...na chwilę ;)

Czasem mam wrażenie, że prowadzenie tego bloga to udawanie tarczy, w którą wiem, że emocjonalny lud będzie celował. Mój mąż ostatnio przeczytał komentarze i kolejny raz pokłóciliśmy się o moje blogowanie. On twierdzi, że ponoszę za duże koszty emocjonalne, a on wkurza się, że jak zawsze, zachowuję się jak frajer. Ja jednak wiem, że wielu osobom ten blog się przydaje, wielu z Was dziękuje mi, a i mi często pomaga ten wirtualny świat.

Temat żłobka podejmowałam już jakiś czas temu. Już nawet nie miałam siły odpowiadać na niektóre komentarze, w których ( ja wiem, że generalnie z troski, za którą dziękuję) zarzucano mi, że traktuję Leosia jak starą zabawkę, że nie myślę o jego uczuciach itp... Decyzja zapadła po wielu moich przemyśleniach i po tym, jak widziałam, że nie jestem w stanie sobie poradzić ( np. w momencie, w którym w kuchni robiłam mleko, Leon wdrapał się do gondoli małej i zanim zdążyłam dobiec wstał w niej i przewalił się z wózkiem, wypadając z niego) . Oczywiście, byłam przekonana, że Leoś będzie się dobrze bawił w żłobku, a te 4h (bo na tyle zamierzałam go prowadzać) spędzi na wesołej zabawie w gronie rówieśników.

Do żłobka Leoś poszedł w połowie września. Przez pierwszy tydzień na godzinę dziennie. Płakał całą godzinę, a ja pod drzwiami wychodziłam z siebie i też nie raz płakałam.
W drugim tygodniu pochodził do żłobka dwa dni i zachorował na następne pięć dni. Czułam ulgę, że nie muszę się stresować jego pobytem w żłobku i jego smutkiem.
W nocy budził się po kilka razy, wołał mnie, wołał męża, ciągle przesiadywał mi na rękach i kolanach, tulił się jak nigdy wcześniej ( generalnie nie jest pieszczochem), a ja czułam się jak podła świnia i bardzo żałowałam swojej decyzji.
Z jednej strony chciałam go zabrać ze żłobka, a z drugiej chciałam nam dać choć miesiąc czasu, szczególnie, że nasz żłobek pobiera bezzwrotną opłatę wpisową w kwocie 450zł, więc trochę było mi żal ( pewnie w komentarzach przeczytam, że jestem podłą materialistką).
Po chorobie Leoś wrócił na 3 dni, jego adaptacja nadal wyglądała słabo. Do tego złapał rotawirusa, zaczął kaszleć i smarki wisiały mu do pasa. Zaraziła się też młoda. I ta kolejna choroba młodego + płacz i stres jego i mój -przeważyło - wypisałam go ze żłobka, olałam kasę i zdecydowałam, że moje dzieci do żłobka nie pójdą. Pójdą dopiero do przedszkola, jak będę wracać do pracy  lub nawet rok później ( czyli za ok. 2 lata).

Czuję ulgę. Żałuję, że zafundowałam młodemu takie emocje. Jestem na siebie zła, a jeszcze bardziej na mojego męża, który był pierwszym zwolennikiem wysłania młodego ( do momentu, jak nie zaczął go prowadzać). 

Młoda rozchorowała się na całego, przez ostatnie 6 dni byłyśmy w szpitalu z wirusowym zapaleniem płuc... :(:(:(

Myślę, że już zostałam ukarana za swoją głupotę.

Ale jak znam życie to jeszcze nie koniec, teraz czas na : "a nie mówiłam/em"? ;)

Z czasów żłobkowych pozostało nam kilka zdjęć. Tak przygotowany młody wędrował do dzieci.

PS. Dajcie mi trochę czasu, żeby odnieść się do komentarzy pod poprzednim postem. Jednocześnie wszystkim dziękuję za udział w dyskusji. Wszystkie opinie są niezwykle cenne nie tylko dla mnie, ale przede wszystkim dla Was, i tych wśród Was, którzy drogą adopcji chcą podążać lub podążają.