To co dla jednych jest marzeniem, dla drugich jest więzieniem...

Miałam dziś USG, mam polipa. Znowu. Nie jestem smutna, nie jestem załamana, jestem wkurw..........
Zaraz coś rozwalę! Może kompa?
Ale z drugiej strony staram się tak patrzeć na życie, by dostrzegać to co mam i cieszyć się tym. Tylko tak będę w stanie przeżyć każdą mijającą chwilę, a nie tylko przeegzystować ( moje słowotwórstwo jest ponadczasowe, wybaczcie). Kurczę, ile już miesięcy straciłam na zamartwianie się na zapas, na snucie domysłów - co?, jak?, dlaczego? I do czego mnie to doprowadziło??? Do nerwicy. Do lęków. Do nieprzespanych nocy i strachu co dalej. Do myśli, że nie podołam, że może nie będę dobrą matką. Do rozkmin, że być może Bóg nie chce, bym została matką, bo się do tego nie nadaję...
A niby dlaczego mam się nie nadawać?
Odkąd pamiętam byłam samodzielna i naprawdę świetnie dawałam sobie radę w niejednej, trudnej sytuacji. Przez tę moją samodzielność, przez to swoje EGO, mam pewien problem - bo nie potrafię prosić. Wolę cierpieć niż prosić. Ale na szczęście w moim małżeństwie ten element nie występuje, więc wspieramy się wzajemnie mocno.
No cóż jest jak jest, nie zmienię tego. Trochę deszczu, trochę słońca - i jest tęcza! (dwa dni temu przyłapałam ją przed naszym domem, na zdjęciach poniżej :) )
Przeleciałam dziś kilka blogów - i to nie tych niepłodnościowych i adopcyjnych, i zdałam sobie sprawę, że tak bardzo skupiłam się na swoich problemach, że po części przestałam zauważać problemy innych, bo gdzieś , w wewnętrznych przekonaniach, inne problemy w porównaniu do moich, wydają się mi maleńkie. A to wcale nie tak. Od dawien dawna mam takie powiedzonko:" To co dla jednych jest marzeniem, dla drugich jest więzieniem". Dzięki takiej konstrukcji ludzi będę przecież mamą, więc nie mogę patrzeć na świat tylko przez pryzmat własnych cierpień, trosk i problemów. Jestem pewna, że dla wielu ludzi- to właśnie moje problemy są znikome.
Dam radę. Dam radę. Dam radę. Dam radę. Dam radę.Dam radę.