Wybieram życie.

Wśród moich ostatnich postów o domowych robótkach pojawi się i ten...o rzeczach bolesnych, trudnych, gorzkich. I nawet wstydliwych. Ale myślę, że na tyle ważnych, by się nimi podzielić.

Odkąd pamiętam ciężko mi było usnąć w nocy. Od dzieciństwa towarzyszyły mi lęki i poczucie wyobcowania. Czułam się niechciana. Gorsza. 

Ciężko mi dziś stwierdzić, co konkretnie było powodem takiego stanu rzeczy. 

Wiem, że już, gdy byłam dzieckiem, miewałam myśli samobójcze. Pamiętam je... Czasem towarzyszyły mi dlatego, że chciałam mamie zrobić na złość, ukarać ją, a czasem były wynikiem braku sił, wyczerpania i niemocy. 

W wieku dojrzewania też  nie opuszczały mnie. Nie zrozumcie mnie źle, to nie był natrętne myśli i planowanie zakończenia życia, tylko taki kierunek po pojawieniu się problemów :"Nie mam sił, nie chcę żyć, nie dam rady". Modliłam się w nocy i płakałam, powtarzając to Bogu. 

Dziś uważam, że to nie powinno mieć miejsca. Uważam, że potrzebowałam pomocy.

W liceum jeszcze bardziej to się nasiliło. Miałam 16 lat i zostałam porzucona przez moją ówczesną WIELKĄ MIŁOŚĆ po 2 latach związku. Dziś, uśmiecham się po nosem, ale wówczas nie potrafiłam się odnaleźć. Nie potrafiłam jeść, spać, uśmiechać się. W domu mówili na mnie: "Deprecha".

-"Co tam Deprecha u Ciebie?"

Trwało to do momentu pójścia przeze mnie na studia. Więc dobre 3 lata... Moją mamę to bardzo męczyło, myślę, że dlatego, że nie wiedziała, jak mi pomóc.

Wyuczyłam się takiego schematu myślenia. 

problem --> płacz --> myśli samobójcze --> szloch

zamiast

problem --> głęboki oddech --> myśli nad rozwiązaniem problemu --> działanie

Ciężko mi było w dorosłym życiu wyjść poza ten schemat. Jednak bardzo tego chciałam. Mimo szczerych chęci, nie potrafiłam. Zachorowałam na wrzodziejące zapalenie jelit - nie umiałam się z tym pogodzić. Brzydziłam się sobą, tym, że nie potrafię zapanować nad fizjologią, że zabrudzam pościel w nocy, że widzi to mój ówczesny chłopak ( a dzisiejszy mąż). A gdy do tego doszła niepłodność...leżałam dzień w dzień! po przyjściu z pracy na dywanie przez dwie godziny, dusząc się od szlochu i myśląc, że skok z balkonu zakończy wszystko...

Tak! Ja, znana na blogu jako Alla84, uważana przez komentujących za tę, której się wszystko w życiu udało i że łatwo jej być szczęśliwą, ta, która  opisuje zbyt cukierkowo swoje życie - cierpiałam i nie chciałam żyć przez większość moich dni... I nie umiałam odnaleźć w nich nic pozytywnego.

Bóg mnie uratował. Jako wierząca, nie mogłam posunąć się do żadnych czynów. Ale byłam już tak zmęczona autoagresją, którą kierowałam w swoją stronę, że w końcu zrobiłam coś, co odmieniło moje życie.  Poszłam na terapię.  Na długą terapię. Ciężką. Indywidualną i grupową. Opisuję to w kilku słowach, ale to były ciężkie dwa lata pracy nad sobą. Bardzo ważne dwa lata.

Zmieniło się wówczas wszystko w moim postrzeganiu rzeczywistości. Prawie też się rozwiodłam ;)

Piszę to dlatego, że wśród nas jest wielu ludzi wrażliwych, czujących i myślących, jak ja kiedyś, nie mających odwagi, czasu, możliwości, by udać się na terapię. 

Wiecie, że okres Bożego Narodzenia to czas, w którym ludzie popełniają najwięcej samobójstw? Zauważmy niepokojące sygnały, pomóżmy, wyciągnijmy rękę...albo o nią poprośmy. Możemy stać po dwóch stronach barykady...

Nigdy nie jesteśmy na straconej pozycji. Nie ma na świecie sytuacji bez wyjścia. Jest tylko nasze błędne postrzeganie. Zły schemat wyryty w naszym życiowym doświadczeniu. Ukształtowane przez zmęczenie, porażki i osamotnienie przeświadczenie, że to, co najcenniejsze, najpiękniejsze - czyli życie - jest nic nie warte...

Nie chciałam żyć... What if...Nie przeżyłabym pierwszego uśmiechu mojego syna, dwóch kresek na teście ciążowym, pierwszego : "mamo", "żono"... pierwszych Świąt z dziećmi,  odbioru mojego prawo jazdy...i miliona innych rzeczy, których dziś mogę doświadczać, za które jestem tak bardzo wdzięczna.

 * pierwszej marchewki Amelki

 * takiego prezentu pod choinką

 *takiego widoku o poranku

 * takich słodkości

 * takich głupotek

I WIELU, WIELU INNYCH CHWIL!!!

Nigdy nie należy się poddawać. Rezygnować. Warto pracować nad sobą. Nad własnym szczęściem. Nie ma nic cenniejszego niż czas, który nam pozostał.

Dziś, bardziej niż kiedykolwiek, boję się śmierci. Chcę żyć. Muszę. Dla moich dzieci i dla siebie. Jest przede mną tyle piękna. (Przed Tobą też. Zaufaj mi.) Chce celebrować moje chwile, choć czasem, bywa, że mam wszystkiego dość.

W głowie rodził mi się post o in vitro, o sytuacji politycznej w naszym kraju... ale jestem tak zmęczona falą nienawiści płynącą w internecie i umieraniem ludzkiej życzliwości, że zmieniłam póki co front.

Jeśli to czytasz, jeśli się gubisz, jeśli Ci ciężko, jest sporo ludzi, którzy mogą Ci pomóc. Takich jak Ty jest wielu. Nie jesteś jedyny, choć jesteś wyjątkowy. Bezpłatną pomoc w kryzysowych sytuacjach uzyskasz TU.

Zawsze wybieraj życie. Zawsze. Zawsze.

I nawet wtedy, gdy myślisz inaczej - wybieraj życie.