The end.

Kurs się zakończył. Wiem, że zawsze wszystkim jest smutno itp. itd.

Ja się cieszę, naprawdę. Mieliśmy już dość tych wyjazdów. 

460km jednego dnia + 5-7h kursu + często jeszcze praca = maksymalne wycieńczenie organizmu

Następne dwa dni "wracałam" do siebie, o ile miałam na to czas...

Na ostatnim spotkaniu mieliśmy gości - dwie rodziny adopcyjne.  Opowiadały o swoich doświadczeniach, o swoim życiu, miłości i rodzicielstwie. Obie rodziny adoptowały niemowlęta i obie czekają obecnie na drugą adopcję. W sumie w ich opowieściach wszystko jest kolorowe, więc albo trafiły im się takie "złote" dzieci, albo rzeczywiście jest tak...hmm...normalnie...? Jest we mnie taki strach, by uwierzyć, że będzie tak łatwo i naturalnie. Są we mnie lęki o więź, miłość, otoczenie, moje małżeństwo itp.  Oczywiście nie zdominowały one radości z oczekiwania, ale nie ukrywam (co zresztą widać po moich postach), że są dni, w których boję się wręcz bardzo.

Oglądałam wczoraj tysięczny raz "Tylko mnie kochaj". Wyłam jak bóbr. Tym razem patrzyłam na ten film zupełnie, zupełnie inaczej.

W nocy miałam okropny sen. Śniło mi się, że pokazano mi dwie dziewczynki - jedną blondyneczkę, drugą czarnulkę. Miałam wybrać sobie dziecko. Ponieważ ja jestem blondynką, wybrałam blondynkę, ale wtedy powiedziano mi, że jej mama jest karłem. I zmieniłam decyzję i wzięłam czarnulkę. Okazało się, że małą trzeba adoptować z 2 starszymi siostrami (14-letnimi). Adoptowałam je, a one później chciały małą udusić. Nałożyły jej na buzię gumową rękawiczkę. Uratowałam ją. Obudziłam się cała spocona. 

Straszny, straszny, straszny sen.